Page 243 - ESSAY THAI 1st
P. 243
็
ดังนั้น ปี 1992 จึงเปนวันที่มีควำมหมำยส ำหรับ ฉัน
็
็
ตั้งแต่วันนั้นเปนต้นมำ ฉันกแบกไม้กำงเขนของฉันไปหมด … .
ฉันยังคงวิ่งด้วยควำมร้สึกอยำกแบกไม้กำงเขนให้คนอื่นและเดินขึ้นเนนเขำกลโกธำที่พระเยซูเสด็จ ไป
ิ
ู
ี
เส้นทำง อันเจ็บปวดน้ต่อไปตรำบจนวำระสุดท้ำยของชีวิต แต่ฉันมีควำมสุข !
อิสรภำพของโลกตก แต่อิสรภำพของฉันกลับเพิ่ม ขึ้น
เรำมำจับมือกันตะโกนว่ำเกำหลีท ำได้ ฉันหวังว่ำเรำจะได้ไปด้วย กัน
เกำหลีไม่ใช่ประเทศที่ผู้คนโจมตีจุดอ่อนของผู้อื่นและนนทำผู้อื่นอีกต่อ ไป
ิ
“ เรำมำร่วมมือกันท ำบำงสิ่งเพื่ออนำคตของเกำหลีกันเถอะ !' ฉันหวังว่ำเรำทุกคนจะพูดอย่ำง นั้น
่
ั
ุ
ี
ั
“เรามารวมมอกนท าบางส่งเพ่อเกาหลในวนพรงน้กนเถอะ !”
ั
่
ื
ี
ื
ิ
ี
< ประกำศนยบัตร ดร. โอ ซอก ควอน ( นำมสกุล ) > QR
243
