Page 96 - Webbook_ned_01
P. 96

Mijeong huilde alleen maar zonder iets te zeggen .
                  Ik zei hallo tegen Mijeong, die met haar hoofd naar beneden zat te snikke

                  n, en verliet de plaats . Ze kon niet eens kijken hoe ik wegging en huilde
                  alleen maar .
                  In de trein naar Punggi was de aanblik van Mijeong zo zielig dat ik moest

                  blijven huilen .


                  Toen ik haar zag, besloot ik dat ik mijn liefde aan mijn kind moest bekenn
                  en .

                  Zodra ik het huis binnenkwam, zei ik hallo tegen mijn moeder en ging naa
                  r buiten om het kind te ontmoeten . Net toen ik op het punt stond te vertr
                  ekken, hoorde ik de stem van mijn moeder achter me .

                  “ De dochter van de eigenaar gaat trouwen .”
                  Mijn moeder zei deze woorden tegen mij zonder na te denken :
                  Op dat moment voelde ik alle kracht in mijn lichaam verdwijnen .
                  Het veld voor mijn ogen werd plotseling donker . Wat moet ik doen ?

                  Toen ik het huis verliet, ontmoette ik de jongere zus van dat kind, Myeon
                  g-hee .
                  Door de woorden van Myunghee kon ik bevestigen dat de woorden van m

                  ijn moeder waar waren .
                  Ze trouwt met een man die is afgestudeerd aan de Chung-Ang Universit
                  eit en in Yeongju woont .
                  Ik had niet de moed om dat kind te ontmoeten .

                  Ik liep en liep de hele nacht doelloos , op de weg naar het dorp , onder br
                  uggen door , en naar onbekende plaatsen . Hoe ik ook nadacht, er kwam
                  geen antwoord , ik voelde me alleen maar gefrustreerd .



                  ' Het enige dat mij in staat stelde te volharden en te volharden te midden
                  van zoveel moeilijkheden, was mijn liefde voor dat kind ... .'



                  Uiteindelijk bleef ik de hele nacht op mijn hurken voor het huis van dat ki
                  nd zitten . De hartverscheurende herinnering aan die dag, toen ik in de vr

                  oege ochtend huilde terwijl ik me verstopte in de schaduw van het kind d
                  at naar het toilet ging , blijft een bittere herinnering die zelfs na tientallen
                  jaren niet kan worden uitgewist .
                  Die dag had ik uiteindelijk niet de moed om dat kind te ontmoeten, dus ke

                  erde ik terug naar de basis . Zelfs nadat ik terugkwam van vakantie, zag i
                  k mezelf zo worstelen ...
                  Een collega vroeg mij: “ Heb je je rubberen schoenen achterstevoren ge

      QR          dragen ?” Hij ging zo ver dat hij het vroeg . Maar zijn vraag was niet va
                  n toepassing op mijn geval .


                                                           96
   91   92   93   94   95   96   97   98   99   100   101