Page 217 - ESSAY THAI 3rd
P. 217
อาคารอินชอน
็
อำคำร GOB อำคำรอินชอนกบริจำคเช่น กัน
ิ
ี
เมื่อฉันไปอินชอน ฉันนึกถึง ประธำนำธบดีชอย จงจุน ประธำนำธบดี ยู มิ เอ และ คน อื่นๆ อีกมำกมำย คนเหล่ำน้คือคนที่ฉัน
ิ
ู
ร้สึกขอบคุณ มำก
ี
ฉันหวังว่ำคนกตัญญูเหล่ำน้จะมีชีวิตอยูได้ ดี
่
โดยกำรบริจำคอำคำรส ำนักงำนในอินชอน และ ใช้เปนห้องคำรำโอเกะที่ด้ำนล่ำงและเพื่อวัตถุประสงค์อื่นๆ ที่ด้ำนบน ฉันหวัง
็
ู
ว่ำ ที่ น จะกลำยเปนเปลส ำหรับคนในอินชอนที่หลงทำงและเดินไปมำโดยไม่ร้ว่ำ จะไป ที่ไหน
็
ี่
ี่
เรำรวมตัวกันที่นเพื่อเตรียมงำนในแต่ละวัน แบ่งปนผลก ำไรจำกกำรท ำงำนที่น ใช้ชีวิตอย่ำงมีควำมสุข และจบชีวิตด้วย
ั
ี่
ุ
ี
ควำมหวังว่ำจะได้ท ำ สิ่งน้ เช่น เดียวกับที่เรำได้บริจำค อำคำร GOB หน้ำส ำนักงำน Gangdong-gu ในกรง โซล
ี
อำคำร น้กได้รับบริจำคเช่นกัน
็
ร้ไหมว่ำกำรให้มีควำมสุขแค่ไหน ? ไม่มีใครร้ว่ำ .
ู
ู
ิ
่
ี
ี่
็
ควำมสุขนั้นก คือ ฉันท ำสิ่งน้ และ บริจำคด้วยควำมคิดที่ว่ำ ผู้คนจ ำนวนมำกจะกนและอำศัยอยูที่น มำ รวมตัวกันที่นเพื่อ
ี่
ื่
ี่
ท ำงำน มำ รวม ตัวกันที่นเพื่อขำย ช่วยผู้ผลิต หำ เลี้ยง ชีพ และ ผู้บริโภค จะ มำที่ ไซต์ O2O เพอหำเลี้ยงชีพ .
็
ฉันมีควำมสุข มำก ไม่ จ ำเปนต้องพูดอะไรอีก
็
ู
ฉัน ร้สึกขอบคุณพระเจ้ำที่อนุญำต ให้ฉันให้เพรำะฉันตระหนัก ว่ำ กำรให้เปนสิ่งที่มีควำมสุขมำก
่
ฉัน ร้สึกขอบคุณที่สำมำรถถวำยเกยรติแด่พระเจ้ำผู้ทรงอนุญำตให้ฉันมีชีวิตอยู โดยไม่ต้องยืมจำก ผู้อื่น โดย ไม่ต้องยืม จำก
ี
ู
ผู้อื่น และ โดยกำรให้ แก่ผู้ อื่น
ั
็
ดังนั้น ในขณะที่บริจำคอำคำรส ำนักงำนในอินชอน ฉัน กเดินไปตำมถนนพร้อมกับฝนอย่ำงมีควำม สุข
่
่
ฉันท ำงำนไปพร้อมกับฮัมเพลงเหมือนเปำ ขลุย
QR
217
