Page 167 - ESSAY THAI 1st
P. 167
ั
ฉนเหงามากจนไมสามารถอยูคนเดยว ได้
่
ี
่
ฉัน หวังว่า ประช า ช น จ ะกล า ย เป็น ค น ทีบอ กว่า ส ม า ชิกส ภ า แ ห่งช า ติแ ล ะส ภ า แ ห่งช า ติดี
่
่
ทีสุด
ี
้
็
ั
ั
ั
ั
เราเถียงกนมาตลอดวาเราควรสรางสาธารณรฐเกาหลที่ปลูกฝงความฝนให้กบผูคนทั่วโลก แทนที่จะเปน
่
ั
้
ั
่
สาธารณรฐเกาหลที่จะสูญหายไปราวป 23.00 น. และ เรา ยังได้เชิญชวนชาวต่างชาติให้มารวมกับเรา ด้วย
ี
ี
QR
167
