Page 196 - ESSAY THAI 1st
P. 196
ั
ี
ั
ฉนเรยนรู้ที่จะแบ่งปนตลอดชีวิต
ั
่
ิ
ั
ปูของฉันอธบำยแนวคิดกำรแบ่งปนให้ฉันฟง ดังน้ ี
่
มนุษย์ไม่สำมำรถอยู คนเดียว ได้
ดังนั้น มนุษย์คนหนึ่ง กคือ ตัวฉันเอง และ อีก คน ก็ คือคนอื่น ๆ
็
ิ
ธุรกจไม่ใช่สิ่งที่คุณท ำโดยล ำพัง แต่เปนกลุมคนที่มำรวมตัว กัน
็
่
แม้แต่พนักงำนที่ฉันท ำงำนด้วยกยังเปนคนแปลกหน้ำถ้ำคุณร้จักพวกเขำ ทั้งหมด
็
ู
็
ที่ ฉัน สำมำรถมอบให้ผู้อื่น ด้วยสิ่งที่ฉันม มีน้อยมำก แต่ มีมำกมำยเหลือเกนที่ฉันสำมำรถมอบให้ผู้อน ด้วย สิ่งที่พวกเขำม ี
ื่
ี
ิ
คนตัวเล็กพยำยำมให้สิ่งที่พวกเขำมี แต่ คน ตัวใหญพยำยำมให้สิ่งที่พวกเขำไม่ม ี
่
นคือกำร แบ่งปน
ี่
ั
ห้องน ้ำสำธำรณะ และ โทรศัพท์สำธำรณะเปน สิ่ง อ ำนวยควำมสะดวกที่ทุกคนใช้ร่วมกัน ในอำคำร พื้นที่ส่วนกลำงคือพื้นที่ที่ใช้ร่วมกัน
็
ี
และ ค่ำสำธำรณูปโภคคือค่ำธรรมเนยมที่จ่ำยส ำหรับกำรใช้งำน ส่วนกลำง
็
ผู้น ำต้องสำมำรถแยกแยะระหว่ำงเรื่องสำธำรณะกับเรื่องส่วนตัว ได้ กำรสร้ำงใครสักคนให้เปนผู้น ำหมำยถึง กำรตั้งให้พวกเขำ ท ำงำน
สำธำรณะ 100 %
บุคลำกร (人事) คือ ทุกสิ่งทุกอย่ำง
ว่ำไม่มีอะไรสกปรกไปกว่ำคน ไม่มีอะไรชัวร้ำยไป กว่ำ คน และ ไม่มีสัตว์ใด ที่ เนรคุณไปกว่ำคน
่
แต่เรำไม่มีอะไรมีค่ำไปกว่ำ คน
ไม่มีอะไรสวยงำมไปกว่ำผู้ คน
ฉันเกดมำบนโลกน้ด้วยโชคชะตำที่จะมีชีวิตอยูด้วยควำมเชื่อว่ำไม่มีอะไรมีค่ำไปกว่ำผู้ คน
่
ี
ิ
ั
ั
ื
ุ
ิ
น่นคอชายและหญง ความ รัก และ ความ เกลียด ชัง น่น คือ มนษย์
QR
196
