Page 136 - ESSAY THAI 02
P. 136

ี่
                                                              ี่
                         ี
               ในหนังสือเล่มน้ ฉันได้รวมบทควำมเกยวกับกำรจัดตั้งสหกรณ์ บทควำม เกยวกับกำรจัดตั้งสหกรณ์ส ำหรับ องค์กร
                              ิ
               และทั้งหมดน้จะต้องเกดขึ้นต่อไปในอนำคต
                        ี
                                                 ุ
               ด้วยกำรถ่ำยทอดบทเรียนในชีวิตของคนคนหนึ่งไปสูร่นต่อ ไป
                                                ่
                                       ิ
                                                                                                  ั
               เรำเชื่อมต่อกันผ่ำนเทคโนโลยีและธุรกจเพื่อสร้ำงผลลัพธ์ แต่วิธเดียวที่จะแก้ไขระบบทุนนยมที่พังทลำยในอนำคตคือผ่ำนกำร แบ่งปน
                                                                       ิ
                                                       ี
                                                         ิ
                          ั
                                    ั
                                      ี
                                           ิ
                       ี
               ผมเชื่อว่ำวิธแก้ปญหำกำรแบ่งปนน้คือผ่ำนกจกรรมสหกรณ์และกจกรรม กลุม
                                                               ่
               โดยผ่ำนสหกรณ์ ผู้ผลิต ผู้ ขำย และ ผู้ บริโภคให้ควำมร่วมมือซึ่ง กันและกัน
                          ่
                   ิ
               ผ่ำนกจกรรมกลุม คุณสำมำรถหัวเรำะได้ไม่ใช่เพรำะคุณมีควำมสุข แต่เพรำะคุณมีควำม สุข
               กล่ำวอีกนัยหนึ่ง เพรำะ ฉันได้รับรำงวัล ได้รับรำงวัล และช ำระค่ำรำงวัล
               กำรใช้ชีวิตให้หนักขึ้นไม่ใช่เรื่องเลว ร้ำย
               ดังนั้น ทัวโลก ฉัน ใช้ชื่อ
                     ่
               ในแต่ละย่ำน ใน แต่ละดง ใน แต่ละเมือง ในแต่ละ วอ ร์ด ชื่อก่อนหน้ำ ได้แก่
                               ิ
               ประธำน สหพันธ์วิสำหกจขนำดกลำงและขนำดย่อมแห่งโลก เมือง มหำนคร แบบ ไหน
               ประธำน สหพันธ์วิสำหกจขนำดกลำง และ ขนำดย่อม โลก
                               ิ
                                ิ
               ประธำน สมำพันธ์วิสำหกจขนำดกลำง และ ขนำดย่อม โลก
                    ี
               ด้วยวิธน้ เรำจะก ำหนดขอบเขตของกจกรรมส ำหรับบุคคลนั้นด้วยโดยกำรมอบหมำย บทบำท
                     ี
                                       ิ
               และเรำจะให้รำงวัลพวกเขำเมื่อพวกเขำท ำงำนได้ดีและบรรลุผล ส ำเร็จ


                                                                  ุ
                                                                         ่
                        ี
               รำงวัลเหล่ำน้ให้เกยรติแก่เกำหลีโดยกำรคัดเลือกบุคคลที่ภำคภูมิใจซึ่งน ำควำมร่งโรจน์มำสูเกำหลี   และ   โดยที่โลกเลือกบุคคลที่
                           ี
               ภำคภูมิใจซึ่งน ำควำมร่งโรจน์มำสู โลก
                              ุ
                                     ่
               โดยมอบแต่ละรำงวัลในสำขำของตน ,,,,
               ควำมฝนของฉันคือกำรสร้ำงประเทศที่ดีกว่ำให้อยูอำศัยและผู้คนที่ดีขึ้นให้อยูอำศัย ที่ซึ่งผู้คนสำมำรถหัวเรำะและสนุกสนำน ไม่ใช่เพรำะ
                                               ่
                                                                ่
                    ั
               พวกเขำมีควำม สุข และ ดูเหมือนว่ำจะเปนภำรกจของ ฉัน
                                         ็
                                              ิ
               รำงวัลคืออะไร ?
               มีหลำยครั้งที่ฉันท ำงำนได้ดีและได้รับค ำชมเชยและ รำงวัล

               มีหลำยครั้งที่ฉันท ำงำนหนักและท ำได้ดีเพื่อที่จะได้รับกำร ยกย่อง

               ดังนั้นด้วยกำรให้รำงวัล เมื่อแสงสว่ำงมำ ควำมมืดกหำย ไป
                                                ็
                                      ่
                                                                  ิ
               เพื่อให้แน่ใจว่ำบุคคลนั้นจะไม่เข้ำสูควำมมืดและคงอยูดังแสงสว่ำง  ไม่ใช่เรื่องผดที่จะให้รำงวัลแก่บุคคลนั้นก่อนด้วยกำรบอกให้พวกเขำ
                                                  ่
                     ็
               กลำยเปน แสงสว่ำง
     QR




                                                     136
   131   132   133   134   135   136   137   138   139   140   141