Page 210 - ESSAY THAI 3rd
P. 210
บุคคลที่ฉันเคำรพ คือประธำนสภำแห่งชำติ ลี มันซอ บ
ี่
่
ิ
เมื่อฉันออกจำกอำคำรรัฐสภำ ผู้คนพูดว่ำ “โอซองอยูที่น ไหม ไปกนข้ำวด้วยกัน ”
่
และกม ร้ำนอำหำรญปุน ส่วนใหญ ที่ผมไปบ่อยๆ ด้วย
่
ี
็
ี่
ู
ี่
หลังจำกไปทำนอำหำรแล้ว ฉัน ได้เรียนร้มำกมำยเกยว กับข้ำวขำว สะอำด ที่ เขำให้ฉัน ดู
คน ที่ยอด เยี่ยม
ดังนั้นผมคิดว่ำผมได้ใช้ควำมพยำยำมอย่ำงมำกที่จะใช้ชีวิตแบบ นั้น
ตลอดชีวิตของฉัน สถำนที่แห่งน้มีค่ำส ำหรับฉัน มำก
ี
ื่
ี
ฉันบอกว่ำฉันมีควำมสุขมำกในวันที่ฉันบริจำคอำคำร น้ เนองจำกอำคำรหลังน้ถูกสร้ำงขึ้นด้วยกำรท ำงำนหนักของผู้คนจ ำนวน
ี
็
ี่
็
มำก จึง ไม่ควรเปนของ ฉัน ฉันมีควำมสุขมำกเมื่อฉันส่งคืนมันและพูดว่ำ “นควรเปนของคุณ ”
ที่ บอกไปก่อนหน้ำน้ ฉันท ำผิดพลำดที่ส ำคัญที่สุด
ี
ฉัน ร้สึกอย่ำงลึกซึ้ง ว่ำดินของเกำหลีมีควำมส ำคัญต่อเรำมำก แต่ เรำไม่ได้พัฒนำวัฒนธรรมที่เห็นคุณค่ำในสิ่งของของผู้อื่น
ู
ี
ื่
ฉันท ำไม่ได้ และ คนที่บริจำคให้ฉันก็ต้องท ำ เนองจำกคนเหล่ำน้ไม่มีควำมเชี่ยวชำญ ฉัน จึง ต้อง สรรหำผู้เชี่ยวชำญเพื่อให้
พวกเขำสำมำรถท ำมัน ได้
เรำ คัดเลือก ผู้จัดกำรทัวไป ห้ำ คน ที่ JoongAng Ilbo
่
กำรคัดเลือก คน ห้ำ คน อย่ำงพอเหมำะ ฉันกบริจำคทั้งหมด ดังนั้น ฉันจึงขอให้พวกเขำคัดกรองฉัน แต่วันนั้น ฉัน ไม่ได้มำ
็
ั
ปรำกฏตัวที่บริษทด้วยซ ้ำ
ี
ี
ฉันบริจำคสิ่งน้ และทั้งหมดน้ มอบ ให้กับคุณ ดังนั้น ตอนน้คุณสำมำรถเลือกและด ำเนินกำรได้ด้วยตัว เอง
ี
ั
ฉัน ไม่ได้มำที่บริษทในวัน ที่รับสมัครงำน ด้วย ซ ้ำ
ิ
ี
่
่
จำกนั้น เรำเลือกหัวหน้ำ ส ำนักงำนใหญฝำยกจกำรทัวไป ห้ำคน คุณ ชิน และ คนอื่นๆ แบบน้และแบบ นั้น หลังจำกพบกับคน
่
ที่เลือกแล้ว ฉันจ ำสิ่งที่ฉันพูด ได้
ั
บริษทน้ไม่ได้ถูกสร้ำงขึ้นโดยฉัน แต่ สร้ำงโดยคนที่ต้องกำรควำม ช่วยเหลือ
ี
่
ฉันช่วยคนเหล่ำนั้นให้หลังเลือดและหยำด เหงื่อ
เพรำะว่ำฉันบริจำคทุกอย่ำงที่อยูในควำมครอบครองของ ฉัน
่
ี
ตอนน้คุณมำที่นแล้ว คุณก ำลังประสบปญหำ ในกำรหำ ทำง โปรด ช่วย ผู้คน หำ ทำง
ี่
ั
โปรดช่วยให้เรำมีชีวิตที่ ดี
QR
210
