Page 84 - ESSAY THAI 1st
P. 84
ิ
ิ
ิ
ิ
ที่กำรประชุมอธษฐำนบนภูเขำ ฉันถำมว่ำ 'ท ำไมผู้คนถึงอธษฐำนโดยหลับตำเสมอ ?' มีค ำถำมเกดขึ้น ว่ำ ' ฉันจะอธษฐำนโดยลืมตำไม่ได้
หรือ' เขำถำมค ำถำมกับ พระเจ้ำ
พ ระเจ้ผู้ท รงต อ บ ....
า
ี
' ท ำไมฉันมักจะสวดมนต์โดยหลับตำ ???' ฉันไม่สำมำรถสลัดค ำถำมน้ออกไป ได้
็
ู
เรำเช่ำโบสถ์และจัดสถำนที่พักผ่อน และ หลังจำกนอนหลับพักผ่อนในตอนเช้ำตร่ เรำกไปโบสถ์ เลย
แต่ที่น่ำประหลำดใจคือชื่อค ำเทศนำของศิษยำภิบำลในวันนั้นคือ 'คุณสำมำรถอธษฐำนโดยลืมตำได้ '
ิ
็
ู
ตอนนั้นฉันร้สึกประหลำดใจมำกและพระเจ้ำกตอบค ำถำมของฉัน ทันที
ไม่มีทำงท ำให้จิตใจสงบได้จึงวิ่งออกไปที่ชำยหำดเพียงล ำพังหัวใจเต้นแรงขอควำมเข้ำใจว่ำจะไปคณะ เยำวชน
วันนั้นลมแรงมำก และ คลื่นกแรง เหมือน บ้ำน
็
มันเหมือนกับกำรมองเข้ำไปในใจของ ฉัน เหมือนทะเลอ่ำนใจ ....
่
ฉันยืนอยูบนศำลำสูงและมองลงไปที่คลื่นลูกใหญ่ที่ค ำรำมข้ำม มหำสมุทร
ถึง พลังอันยิ่งใหญของธรรมชำติ
่
็
ยิ่ง ใหญแค่ไหน มันกไม่มีอะไรมำกไปกว่ำสิ่งเล็กน้อย
่
่
็
ไม่ ว่ำ เขำจะแขงแกร่งแค่ไหนกตำม จะ เกด อะไร ขึ้นถ้ำเขำกระโดดลงไป ในคลื่นลูกใหญเหล่ำนั้น ?
ิ
็
ี
็
และใคร เปนผู้สร้ำง ธรรมชำติอันน่ำอัศจรรย์น้ ?
' พระองค์ คือ พระเจ้ำ !!!'
ไม่มีมนุษย์คนใดสำมำรถสร้ำงธรรมชำติอันน่ำอัศจรรย์น้ ได้
ี
เท่ำนั้น ที่สำมำรถท ำได้
่
ถึง ควำมยิ่งใหญของธรรมชำติที่พระเจ้ำสร้ำงขึ้น
สิ่งที่ฉันร้ในหัว ฉันร้สึกอยูใน ใจ
ู
ู
่
่
นัน คือช่วงเวลำที่ประกำยไฟอีกดวงหนึ่งถูกปลูกไว้ในใจของฉัน
มัน เป็น ประกา ยไฟ ข อ งพ ระวิญ ญ า ณ บริสุท ธิ์
QR
84
