Page 90 - ESSAY THAI 1st
P. 90
ื่
ั
็
เนองจำกทุกคนเคยท ำมำก่อน ถ้ำ ฉันเตือนพวกเขำสักหน่อย พวกเขำกจ ำมันได้ง่ำยและท ำทุกอย่ำงโดยไม่มีปญหำ แต่ ฉันเปนคนเดียวที่
็
ท ำเรื่อง ยุง ่
็
ึ
ึ
นันเปนเพรำะว่ำ ฉัน ไม่เคยไปฝกซ้อมเพื่อออกก ำลังกำยและไม่เคยท ำกำรฝกอย่ำงเปนทำงกำรมำก่อน ดังนั้น ฉันจึงไม่สำมำรถติดตำม
่
็
พวกเขำ ได้
“ ไอ้สำรเลว คุณ ท ำอะไรตอนอยูโรงเรียน ” จิตวิญญำณแห่ง กำรต่อสู้ ยังคงด ำเนินต่อไป รวมถึงกำรเตะผู้คนด้วยรองเท้ำคอมแบท และ
่
ิ
โจมตีพวกเขำที่ด้ำนหลังด้วย ปน ไรเฟล M16
ื
ผู้ ช่วยสอนที่ไม่ร้เกยวกับสมัยเรียนของฉัน ฉัน คงเปนเพียงผู้ทรมำนระดับต ่ำเท่ำนั้น
็
ี่
ู
็
็
ู
ึ
คนอื่นๆ ท ำได้ดี แต่ฉันเปนคนเดียวที่แย่ในกำรฝกซ้อมเปนประจ ำ ฉัน ไม่ร้ว่ำ ฉันไม่สำมำรถเรียนร้ได้เพรำะฉันเปนนักกฬำในโรงเรียน
ู
็
ี
่
ั
มัธยม และ ฉันไม่ได้ พยำยำมค้นหำด้วย ซ ้ำ เขำไม่ฟงค ำที่ฉันพูดอยูเสมอ ไม่ อนุญำตให้ฉันแก้ตัว และให้ควำมกล้ำแก่ ฉัน
็
ตั้งแต่วันนั้นเปนต้นมำ ชื่อเล่นทำงทหำรของฉัน กกลำยเปน ' ที่ปรึกษำ ของกษตริย์ '
ั
็
็
วันหนึ่ง มี กำร แข่งขัน ฟุตบอลส ำหรับแต่ละหมวดในกองร้อย และนักฟุตบอลคนหนึ่งได้รับเลือกจำกสมำชิกหมวด
“ มีใครในชุมชนของคุณเคยเล่นฟุตบอลบ้ำงไหม ?”
ฉันคิดว่ำถึงเวลำแล้วจึงยกมือ ขึ้น
ในขณะนั้น ใบหน้ำของผู้สอนเริ่มบิดเบี้ยวอย่ำง เคร่งขรึม
" เฮ้ ! ที่ปรึกษำ ! “คุณออกไปแล้วเพื่อน ”
็
ี
สุดท้ำยฉันกถูกกดกัน ....
ึ
เข้ำ รับกำรฝกอบรม 11 คน จำกแต่ละหมวดและ เริ่มกำรแข่งขันฟุตบอล
ผลกคือหมวดของเรำพ่ำยแพ้อย่ำง โหดร้ำย
็
ุ
หมวดของเรำทรดตัวลงอย่ำงน่ำ อนำถ
เปนผลให้เมื่อสุดสัปดำห์มำถึงและหมวดอื่นๆ ก ำลังพักผ่อน พวก เรำ
็
่
เรำต้องออกก ำลังกำยที่บำร์ตำมล ำพังและได้รับเสียงเชียร์เปน กลุม
็
ั
' ถ้ำเธอฟงฉันแล้วปล่อยให้ฉันวิ่งไป เธอกไม่ต้องมำท ำปฏิกริยำแบบน้ ....
็
ี
ิ
่
ั
' พวกเขำไม่ฟงสิ่งที่ฉันพูด และ ไม่ยอมให้ฉันแก้ตัว แต่พวกเขำท ำให้ฉันมีควำมกล้ำอยูเสมอ '
' เสียใจ ....'
QR
90
