Page 166 - ESSAY THAI 3rd
P. 166
น ้าตา ( ปอปไลน์ ช่วง ที่ 1 )
๊
ื
็
ึ
เพื่อควำมส ำเร็จทำงธุรกจ กำรฝกอบรมผู้เชี่ยวชำญถอเปนเรื่องเร่ง ด่วน
ิ
ิ
บินไปออสเตรเลียพร้อม คน 14 คนและ พนักงำน 7 คน ที่แสดงควำมสนใจในธุรกจของ ฉัน
แน่นอนว่ำฉันต้องจ่ำยค่ำใช้จ่ำย ทั้งหมด
จริงๆ แล้วมันเปนกำร พนัน
็
กำรฝกอบรมส ำหรับ ทั้ง 14 คนจบลงด้วยควำมล้มเหลว ฉัน คงเผชิญกับสถำนกำรณ์ที่ยำกล ำบำกยิ่ง ขึ้น
ึ
ฉันจึงเสี่ยงชีวิตและไป ออสเตรเลีย
ื่
็
เนองจำกใครๆ กบอกว่ำจะไปออสเตรเลียฟรี ผู้คนจึงคิดว่ำจะไปท่องเที่ยวและเกดควำมยุงยำกมำกมำย
ิ
่
มัน ไม่ใช่
็
็
มีคนที่ขึ้นเครื่องบินเปนครั้งแรก และ คุณ Seo Ki-seok ( ต่อมำเปน CEO ของ G.O.B. ) ที่ไปกับฉันในตอน
นั้น คิดแต่เรื่องกำรดื่มบนพ้นดินและแจกเครื่องดื่มฟรีบนเครื่องบินให้พวกเขำ .
ื
แอร์โฮสเตสสำวคนน้ต้องทนทุกข์ทรมำนจำกใบเพริลล่ำดองที่มีกลิ่นเหม็นมำกจนเธอดื่มเปนกับข้ำวที่ออสเตรเลีย และ มันก ็
ี
็
็
เปนภำพที่เห็น จริงๆ
เรำ มำ ถึงเมืองบริสเบน ประเทศ ออสเตรเลีย
เรำแกะกล่องที่โดโจของ Yoon Jeong-do ซึ่งบริหำรงำนโดยชำวเกำหลี
เขำ มีกำรประชุมกันเอง
พวก เขำคิดอย่ำงไร
่
และมีควำมคิดเห็นมำกมำยหลังไหลออกมำ เช่น ท ำไม พวกเขำถึงพำเรำไปออสเตรเลีย และ พวกเขำจะไม่ทิ้งเรำไว้ตำมล ำพัง
เว้นแต่จะมีอะไรพิเศษเกด ขึ้น
ิ
ื
็
ื่
ทุกอย่ำงเปนเพียงเน้อหำที่น่ำ ทึ่ง บอกตำมตรงว่ำฉันเหนอย มำก
ผู้คนสำมำรถท ำเช่นนั้นได้อย่ำงไร ?
่
ฉันควรจะขอบคุณที่ให้ฉันนังเครื่องบิน ให้อำหำร และให้ฉันนอนโดยไม่ต้องเสียเงิน สักบำทเดียว แต่ฉัน ก็ พยำยำมจะสอน
่
ทฤษฎีของระบบที่ฉันสร้ำงขึ้นด้วย เพอให้เรำใช้ชีวิตได้ดี และ เสนอวิสัยทัศน์ให้เรำท ำงำนร่วมกันเพื่ออยูได้ดี แต่ เรำต่อสู้เพื่อ
ื่
ทุกสิ่งทุกสิ่งเต็มไปด้วยควำมไม่ พอใจ
ฉันบรรยำยต่อโดยไม่พูด อะไร
QR
166
