Page 168 - ESSAY THAI 3rd
P. 168

ั
                                         ่
                                                                 ็
                                                    ั
                ผู้น ำเสนอร้องไห้ขณะน ำเสนอ และ ผู้ที่นังฟงร้องไห้ขณะ ฟง ในระยะสั้น มันเปนทะเลแห่งน ้ำตำและเบ้ำหลอมแห่ง อำรมณ์
                กำรแสดงออกของทุกคนแตกต่ำงกัน แต่ เน้อหำทั้งหมดเปนเช่น น้ ี
                                           ื
                                                    ็
                                                                                             ิ
                                                ู
                                           ี
                     ู
                ' ฉันไม่ร้ว่ำท ำไมฉันถึงล้มเหลวจนถึงตอนน้ แต่ ฉันร้หลังจำกมำที่ น เช่นเดียวกับ สุนัข และหมู ฉัน ใช้ชีวิตโดยคิดว่ำฉันจะกนดี
                                                          ี่
                                                              ี
                                                                             ่
                                                                  ็
                    ่
                และอยูคนเดียวได้ดี แต่ หลังจำก ได้รับกำรศึกษำ ฉันตระหนักว่ำ สังคม น้ควรเปนสังคมที่ผู้คนอยูร่วมกัน
                   ู
                                                                        ่
                                                ่
                ' ฉันร้ว่ำมันไม่ส ำคัญส ำหรับฉันที่จะกินให้ดีและอยูคนเดียวได้ดี แต่ สังคมของเรำต้องอยูร่วมกันได้ดี และฉันร้สึก ว่ำ ไม่ส ำคัญ
                                                                                     ู
                        ่
                                                            ี
                ที่จะมีชีวิตอยู แต่ ส ำคัญว่ำคุณใช้ชีวิต อย่ำงไร ฉันละอำยใจมำกกับวิถชีวิตของฉันจนถึงตอน น้ และฉันก็คิดถึงควำมผดพลำด
                                                                            ี
                                                                                          ิ
                                                                                             ่
                                                                ี
                                                                                              ่
                ที่ฉันท ำในชีวิต และ ฉันจะใช้ชีวิตด้วยทัศนคติและทัศนคติแบบไหนต่อจำกน้ ' หลังจำกที่ได้เห็นพวกเขำเสริมสร้ำงควำมมุงมัน
                   ู
                ฉัน ร้สึก ว่ำพลังของกำรศึกษำมีควำมส ำคัญเพียงใด
                        ุ
                เปนบรรพบุรษของ GOB เช่นเดียวกับบรรพบุรษแห่ง ศรัทธำ
                                               ุ
                 ็
                เรำกลับเกำหลีเรียนซ ้ำทบทวนจนวันสุดท้ำย
                ไม่ใช่ คน เดียว ที่มีกำรร้องเรียนใดๆ
                                                ึ
                ช่วง เวลำที่ยำกล ำบำกเมื่อเรำต่อสู้กันระหว่ำงกำรฝกซ้อม
                เรำท ำให้มันชัดเจนและ คืนดี
                                                                                   ิ
                                                              ิ
                คนที่น่ำจดจ ำในสมัยนั้น  ได้แก่  ประธำนำธบดี  ลีบกซอบ  ,  ประธำนำธบดี  คิม  ชุน  บก  ,  ประธำนำธบดี  โชชำงฮยอน  ,
                                            ิ
                       ิ
                            ี
                                                      ิ
                ประธำนำธบดีซอกซอก , บำทหลวง จองยง อ๊ก , ประธำนำธบดีคิมอึนซุก ฯลฯ
                เรำกลับมำที่เกำหลี และ ท ำงำนหนัก มำก
                ไม่มีอะไรมองเห็นได้  ฉัน  แค่มีควำมคิดว่ำ  ฉันจะมีชีวิตอยูได้ดี  และมีทฤษฎีที่ว่ำฉันพัฒนำมันได้อย่ำงน้และนัน  และท ำนี่และ
                                                                                     ่
                                                     ่
                                                                                 ี
                 ่
                นัน
                จนถึงตอนนั้น ไม่มีอะไรได้รับกำรพัฒนำอย่ำงเห็นได้ ชัด





















     QR




                                                     168
   163   164   165   166   167   168   169   170   171   172   173