Page 112 - ESSAY THAI 1st
P. 112
ู
'ชีวิตมนุษย์ คือโชคลำภ' ร้สึกเปนจริงอย่ำง แท้จริง
็
และในขณะนั้น ....
ฉันขอบคุณ พระเจ้ำ พระ เยซู และ พระ วิญญำณบริสุทธ์ ที่ช่วยฉันตัดสินใจอย่ำงถูก ต้อง
ิ
คุณแม่ ที่อยำกเข้ำ โบสถ์ ....
่
็
หลังจำก นั้นช่วง เย็น ขณะที่ฉันก ำลังจะเสร็จตำรำงงำนและ กลับ บ้ำน ฉันกได้รับโทรศัพท์จำกแม่ที่อยูต่ำงจังหวัด
“ โอซอกอำ ฉัน เปนแม่ของคุณ ”
็
“ ครับ แม่ ” _
็
“ คุณ อยำกให้ ฉันไปโบสถ์ เหรอ? “ฉันก จะไป โบสถ์เหมือนกัน ”
" ใช่ ? จริง หรือ ?"
" ตกลง . “คุณอยำกไปโบสถ์มำกขนำดนั้น แล้ว ผมต้อง ท ำ ยังไง ล่ะ”
" ฉัน … ฉัน ..."
วันนั้นผมพูดอะไรไม่ ออก
ู
ู
ฉันมีควำมสุขมำก และ ฉันไม่ร้ว่ำท ำไมฉันถึงมีควำมสุขมำก แต่ร้สึกเหมือนว่ำฉันก ำลังช ำระหน้ที่ติดค้ำงมำเปนเวลำ นำน
ี
็
หลังจำกนั้นแม่กไปโบสถ์ตะวันออกอย่ำงขยันขันแขง ....
็
็
็
แม้แม่จะบำดเจ็บหลวงพ่อกมำเอง ....
้
ี่
ื
ฉันมันใจมำกขึ้นเมื่อได้ยินว่ำมีสมำชิกคริสตจักรหลำยคนมำเยี่ยมและแสดงควำมกังวลเกยวกับกำรฟนตัวของแม่ ฉัน
่
ฉันขอบคุณ พระเจ้ำ
ที่ช่วยครอบครัวของฉัน และ ท ำให้แม้แต่แม่ของฉันเชื่อในตัว ฉัน ตอนน้ไม่ว่ำแม่ของฉันจะตำยเมื่อไหร่ฉันกจะไม่ กังวล
ี
็
เพรำะพระเจ้ำจะอยูกับคุณ ....
่
เมื่อได้ยินว่ำแม่จะไปโบสถ์ ...
ฉันไม่ร้ว่ำฉันร้สึกมีควำมสุขในใจมำกแค่ ไหน
ู
ู
ี่
พระเจ้ำผู้เปยมด้วยควำมรักจะทรงปลอบประโลมชีวิตอันโศกเศร้ำและน ้ำตำไหลของแม่ ฉัน
เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น ฉัน ร้สึกซำบซึ้งและมีควำมสุขมำกยิ่ง ขึ้น
ู
ขอ บคุณ . พ่อ !
QR
112
