Page 117 - ESSAY THAI 1st
P. 117
ฉันขึ้นเสียงของ ฉัน
็
“ ไม่ว่ำยังไงกมำเยี่ยมพวกเรำสิ ! “ตึกอะไร เลขที่อะไร ” ฉันเพิ่งวำงสำยโทรศัพท์แล้วเข้ำไปข้ำง ใน
่
เมื่อฉันเข้ำไป ฉัน เห็นปู ที่ เสียชีวิตนอนอยูบนเตียง
่
แม่สำมีและลูกสะใภ้สูญ เสีย
เขำ ทั้งสองสบำยใจ แล้วจึง เริ่มอธษฐำน
ิ
ยอมพยำยำมท ำแบบเดียวกับที่เขำได้ยินพ่อสอนใครสักคนครั้ง หนึ่ง
จมูก ปำก และ ทวำรหนัก ถูก คลุมด้วยผ้ำฝ้ำย แขน และขำถูกมัดด้วยผ้ำห่มขำดๆ ทัวตัว ล ำ ตัวถูกห่อด้วยผ้ำห่มสีขำว และ ปลำยถูกมัด
่
ด้วย เชือก
็
ื
อย่ำงไรกตำม ศพต้องถูกน ำออกจำกบ้ำน .... ฉันผูกเชือกพยุงไว้เพื่อเฝอก แต่ลิฟต์เล็กมำกจนฉันเข้ำไปไม่ ได้
อย่ำงไรกตำม ฉันไม่สำมำรถตัดมันด้วยเลื่อยได้ ดังนั้น ฉันจึงยกร่ำงขึ้นและแบกมันไว้บน หลัง
็
จำกนั้น พวกเขำกขนศพลง จำก ชั้น 8 มำที่ ชั้น 1
็
็
ิ
ขณะที่ฉันก ำลังลงมำ รถพยำบำลกมำถึง ... และฉันกไปกับรถพยำบำลไปยังห้องดับจิตที่โรงพยำบำลพลังงำน นวเคลียร์
็
และหลังจำกท ำตำมขั้นตอนและขั้นตอนทั้งหมดแล้ว ก่อนที่ฉันจะหำยใจได้ ญำติของฉันก็เริ่มมำและเริ่ม ร้องเพลง เมื่อถึงจุดนั้นฉันก ็
ออกมำอย่ำงเงียบ ๆ
ใครร้ว่ำฉัน เปน ใคร หรือ ท ำไมฉันถึงอยูที่ นัน
ู
่
็
่
่
แม่ของซูโฮก ำลังยุงอยูกับกำร ร้องไห้
่
เลยค่อยๆลงมำคนเดียว ... .
่
ดวงดำวนับไม่ถ้วนที่ลอยอยูบนท้องฟ้ำพูดว่ำ 'ท ำได้ดีมำก .... ขอบคุณส ำหรับกำรท ำงำนหนักของคุณ ' ในขณะที่ท ำ
็
มันดูเหมือนเปนกำร ชมเชย
' งานดี .,,, งานดี !!!'
QR
117
