Page 118 - ESSAY THAI 1st
P. 118
า
ค อ ธิษ ฐา น ค น า
า
ในเวลำนั้น มีบำงสิ่งที่ร้อนแรงผุดขึ้นในใจ ฉัน
ู
แม้ว่ำฉันจะไม่มีควำมสัมพันธ์กับเขำ แต่ ฉันร้องเพลงสรรเสริญโดยที่ไม่ร้ ตัว ด้วย ควำมคิดที่ว่ำพระองค์ทรงปกป้องฉันในกำรเดินทำงครั้ง
สุดท้ำยของฉัน และ พระเจ้ำ ได้ฝำกควำมหวังของฉันไว้ในสวรรค์ในวันนั้น
ิ
็
ฉันกล่ำวค ำอธษฐำนค ำน ำต่อพระผู้เปนเจ้ำในวัน นั้น
' ฉัน จะใช้ชีวิต ข อ งฉัน เพือ ถว า ย เกีย รติแ ด่พ ระเจ้ '
่
า
ิ
็
มันเปนค ำอธษฐำนค ำน ำของฉันที่ ฉันท ำโดยไม่ร้ ตัว
ู
พระเจ้ำทรงอวยพรฉันเพรำะฉันช่วยคนที่เขำ เกลียด
ิ
็
่
ค ำอธษฐำนค ำน ำในวันนั้นเปลี่ยนชีวิต ฉัน ก่อนวันนั้นฉันมีควำมคิดที่จะมีชีวิตอยูเพื่อผู้อื่น ... แต่ฉันกไม่สำมำรถน ำไปปฏิบัติ ได้
ู
อื่น โดยไม่ร้ตัว
็
่
เมื่อฉันใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง ไม่มีใครบอกให้ฉันมุงควำมสนใจไปที่งำนของตัวเอง หรือ ยอมแพ้ และ ไม่มีใครเกลียด ฉัน นิสัยของฉันไม่เปน
ั
คนที่ถูกคนอื่นวิพำกษ์วิจำรณ์ และ จนถึงตอนนั้น ฉันใช้ชีวิตตำมปกติโดยไม่มีปญหำใด ๆ
ิ
แต่หลังจำกที่ฉันกล่ำวค ำอธษฐำนเบื้องต้น สภำพแวดล้อมทั้งหมดกเปลี่ยน ไป
็
ี
นักกฬำที่น่ำสงสำรเอำแต่เข้ำตำ ....
ผู้คนที่ไม่มันคงทำงสังคม มักจะ เข้ำมำในควำมคิดและดึงดูดสำยตำของ ฉัน
่
ส ำหรับฉันที่ร้จักแค่ครอบครัวของฉัน มันเปนกำรเปลี่ยนแปลงครั้งใหญอย่ำง แท้จริง
็
่
ู
ี
ี
ตอนน้ฉันคิดเรื่องน้แล้ว ฉันเข้ำใจแล้วว่ำท ำไมพระคัมภีร์จึงบอกให้เรำรักศัตรของ เรำ
ู
ี
ื่
ี่
เนองจำกประสบกำรณ์น้ ฉันไม่เคยฟ้องใครเกยวกับกฎหมำยเลยสัก ครั้ง
ั
ว่ำ ฉันคิดถึง ปญหำของ คุณ พี มำกแค่ไหน
ิ
ไม่ฟ้อง และ ปฏิบัติต่อผู้คนด้วยควำมรัก หนักแค่ไหน ... ผมจะไม่ทนถ้ำมันเกดขึ้นกับผมคนเดียว ... แต่มีคนเดือดร้อนมำกมำยที่ต้องทน
ทุกข์ทรมำนมำก ....
ใจฉันปวดร้ำวเพรำะร้สึกว่ำพระเจ้ำจะถูกวิพำกษ์วิจำรณ์ใน อนำคต
ู
้
ฉัน หวังว่า เขา จะกลับใ จ แ ม้ต อ น นี ...
จริง ไม่ได้ช น ะในโล กเส ม อไป
QR
118
