Page 126 - ESSAY THAI 1st
P. 126
เช่นเดียวกับร่ำงกำยของเรำที่มำจำกดินและกลับคืนสูดิน ฉันใด
่
ี
็
เรำจะไม่กลับไปหำพระเจ้ำผู้ทรงสร้ำงเรำผู้ทรงสร้ำงเรำด้วย หรือ? จำกนั้นกำรถวำยเกยรติแด่พระเจ้ำพระผู้สร้ำงผู้ทรงสร้ำงเรำควรจะเปน
เป้ำหมำยสูงสุดของ เรำ
็
ดังนั้นชีวิตที่ถวำยเกยรติแด่พระเจ้ำจึงเปนสิ่งที่พระเจ้ำต้องกำรอย่ำง แท้จริง
ี
็
มนุษย์ กเช่นเดียวกัน
เมื่อคุณเจอลูกจ้ำงแล้วให้งำนท ำเงินเพื่อให้คุณใช้ชีวิตได้ดี ...
สมมติว่ำพนักงำน 'แอบ' ผลก ำไรของเขำโดยไม่มอบให้ เจ้ำของ ใครล่ะจะไม่ชอบสิ่งนั้น ?
ี
ี
เมื่อพระเจ้ำสร้ำงเรำ พระองค์ทรงสร้ำงเรำเพื่อให้ได้รับเกยรติ ,,,....,, พระองค์จะทรงปล่อยเรำไว้ตำมล ำพังหำกเรำไม่ถวำยเกยรติสิรินั้นแก่
พระองค์ ?
ฉันจึง พูดว่ำ 'ชีวิต คือ กา รล ะทิง' … .
้
แล้ว ‘จะทิ้งอะไรไว้ ? และท ำไปเพื่ออะไร ? ถึงค ำถำม
ี
็
ทันที คือ ' เปนกำรถวำยเกยรติแด่พระเจ้ำ '
นคือปรัชญำชีวิตของ ฉัน
ี่
ิ
็
ดังเพลงยอดนยมของเรำที่ว่ำ 'Living is good . ' 'มันเปนธุรกจที่ร ำรวย ฉัน เกิดมำเปลือยเปล่ำและมีเสื้อผ้ำเพียงชุดเดียว '
ิ
่
็
เปนเรื่องดีที่จะท ำจิตใจให้ว่ำงและใช้ชีวิตอย่ำงมีควำมสุข แต่ นัน ดูเหมือนจะไม่ได้ผลส ำหรับทุกคน
่
' ช ีวิต ค ือ ก า ร ล ะ ทิ้ ง '
QR
126
