Page 132 - ESSAY THAI 1st
P. 132
็
โดยไม่ลังเล เขำกล่ำวว่ำ “มัน เปน ของคุณ ” ท ำ .
ี
๋
ครำวน้ ฉันหยิบเหรียญออกมำจำกกระเปำอีก ใบ
“ แล้ว น ใคร ?”
ี่
็
ตำมที่คำดไว้ เขำพูดว่ำ “แน่นอน มันเปนของคุณ ” ท ำ .
็
์
๋
จำกนั้นเขำกหยิบแสตมปออกมำจำกกระเปำ กำงเกง
็
ี่
“ นของใคร ?” “ มันเปนของคุณ ” …
ครำวน้เขำหยิบเหรียญอีกอันออกมำจำกกำงเกงอีกด้ำน หนึ่ง
ี
่
ควำมตั้งใจของฉันคือ กำรชักชวนผู้คน ที่อำศัยอยูในวัฒนธรรมที่แตกต่ำงกัน .... มี ควำมคิดที่แตกต่ำงกัน .... และพูดภำษำต่ำง ๆ ... ใน
่
30 นำที .... และ นัน เพียง 15 นำที ....
ี
ฉันคิดว่ำ วิธ เดียวคือใช้กำรบ ำบัดด้วยภำวะช็อกเพื่อยุติอำกำรน้โดยท ำให้ฉัน อำรมณ์ เสีย ... ใน ช่วง เวลำวิกฤต
ี
ี
ดังนั้นฉันจึงใช้เวลำพยำยำมรักษำเขำต่อไป ... แต่เขำอดทนมำกกว่ำที่ฉัน คิด ถ้ำคุณท ำยำด้วย สิ่ง น้ มันกเปนของคุณ ถ้ำคุณท ำยำด้วย
็
็
็
็
สิ่งน้ มันกเปนของ คุณ
ี
เขำไม่ได้โกรธเลย ดังนั้นเขำจึงไม่ถูกจับในควำมตั้งใจของ ฉัน
แล้ว ....
ี
่
่
ฉันเดำว่ำฉันเริ่มจะถึงขดจ ำกัดควำมอดทนของฉันอย่ำงช้ำๆ .... “ คุณล้อเล่นกับคนที่ยุงอยู หรือเปล่ำ?” เขำพูดเสียง ดัง ใน ที่สุด เขำ ก็
โกรธ _
ฉันไม่พลำดโอกำสน้และยิ่งโกรธมำก ขึ้น
ี
“ ฉันได้ยินมำว่ำชำวออสเตรเลียซื่อสัตย์ ! คุณ ให้ เวลำฉันอย่ำงชัดเจน 30 นำที .... ฉันอนุญำตให้คุณใช้เวลำนั้นอย่ำงชัดเจน .... ฉันยัง
็
ขอให้ คุณ หุบปำกสัก 30 นำที .... แล้วคุณกตกลงเช่นนั้น แล้วยังไงล่ะ มำเหรอ ท ำไมถึงตัดฉันออก ??? ครอบครัวของฉันสี่คนจะไป
่
็
เกำหลีตำม เวลำ 30 นำที ที่ให้ฉัน หรือเปล่ำ ??? หรือคุณจะอยูที่ออสเตรเลีย ? ลงมำเปนหนึ่งในสอง .... ผมขอล้อเล่นได้มั้ ย ??? คุณ
ิ
และฉันมีสีผวต่ำงกัน สภำพ แวดล้อมต่ำงกัน และ วัฒนธรรมต่ำงกัน !” … .
จำกนั้น ครบ 30 นำที
แล้ว
“ฉันรักษำสัญญำของฉันกับ คุณ “ยังมีอีกมำกที่ฉันอยำกจะพูด แต่ฉันจะจบแค่น้ ” และ ... ฉัน สัญญำกับเขำ ไว้ 30 นำที ฉันก็เลยหยุด
ี
พูดและลุก ขึ้น
QR
132
