Page 137 - ESSAY THAI 1st
P. 137
็
ี
ควำมจริงที่ว่ำทั้งหมดน้ต้องใช้เหงื่อเปนโอกำส และ กำรเข้ำใกล้สภำวะที่ไม่พึงประสงค์ก็เปน อันตรำย
็
ิ
็
็
เมื่อ เกดวิกฤติกจ ำเปนต้องท ำงำนอย่ำงหนักเพื่อป้องกันอันตรำยไม่ให้เข้ำมำใกล้
คนฉลำดใช้เวลำนั้นเปลี่ยนให้เปนโอกำสเพื่อสร้ำงโอกำสที่ดี กว่ำ จริงๆ แล้ว ฉันสนุกกับ วิกฤติ
็
ิ
ถ้ำกังวลและวิตกถึงวิกฤติที่จะมำถึง อะไรจะเกดขึ้น กไม่เกด ?
็
ิ
ฉันเรียนร้มันตลอด ชีวิต
ู
ฉันเรียนร้ทักษะกำรจัดกำรภำวะวิกฤติผ่ำนชีวิตแห่งควำมเจ็บปวดและควำมทุกข์ ทรมำน
ู
ิ
ี
ู
ไหร่ ที่ไหน หรือเกดอะไรขึ้น ฉัน ร้สึกว่ำตอน น้ ฉันจะสงบมำกขึ้น
ฉันเรียนร้เกยวกับควำมหิวโหย ฉัน เรียนร้เกยวกับควำมอยุติธรรม และ ฉันกถูกกล่ำวหำอย่ำงผด ๆ
็
ี่
ู
ิ
ี่
ู
็
ฉันอดอำหำรเปนเวลำหนึ่งสัปดำห์โดยไม่มีแม้แต่เงินแม้แต่บำทเดียว .... ฉัน ช่วยชีวิตคนจมน ้ำ และ เขำ บอกให้ฉันห่อผ้ำให้เขำ .... ฉัน
ประสบควำมทุกข์ทรมำนอย่ำงน่ำขัน และ ฉันกถูกกล่ำวหำอย่ำงผด ๆ ขณะช่วยเหลือคนจน ฉันลองแล้ว .
็
ิ
ตอนแรกฉันร้สึกอยำกตำย จริงๆ
ู
ู
ร้สึก ของคนที่ฆ่ำตัวตำย
ี่
เมื่อมำถึงขั้นนั้น ฉัน สำมำรถพูดคุยเกยวกับชีวิตได้ในระดับ หนึ่ง
ี
วิกฤต = ความเส่ยง + โอกาส
ั
น ามาซึ่งท้ง อนตรายและโอกาส !
ั
QR
137
