Page 14 - ESSAY THAI 1st
P. 14
็
มันเปนอำกำร ตกใจ
ึ
้
้
' เปาหมายได้ถูกสรางข้นแลว '
้
่
ี
น้ ฉันติดตำม ' วิญญำณโอซอง ' และ 'จองกยองซำมุนจงจี' ของคุณปูของฉัน
ฉัน สันคลอนอยูทุกขณะ
่
่
ว่ำ ท ำไมฉันถึงไม่มีชีวิตเพื่อ 'ฉัน ' หรือ 'บุคคล'
่
่
็
เขำเปนผู้น ำในกำรสร้ำงควำมมันใจว่ำผู้คนจะมีชีวิตอยูเพื่อประเทศชำติและประชำชนเท่ำนั้น และดูเหมือนว่ำเขำไม่เคยเบี่ยงเบนไปจำก
จุดสนใจนั้นแม้แต่ชัวขณะ หนึ่ง
่
บำงที ฉัน อำจเกดมำ เพื่อประเทศของเรำ เพื่อ ช่วยเหลือผู้ขัดสน เพื่อ ช่วย คน ยำกจนและ คน ขัดสน
ิ
บำงครั้งเวลำมองดูครอบครัวและญำติๆ รอบตัว ฉันกสงสัยว่ำจริงไหมแต่ฉันก็คิดและร้สึกเสียใจต่อประเทศ และ ประชำชน อยูเสมอ ....
ู
็
่
่
็
เรำจะเปนประเทศที่คนอยูได้ดีได้อย่ำงไร ?
ฉัน กังวล ฉันกังวล ฉันกังวลอีกแล้วในวันน้ ี
ี
ุ
ื
ี
' คณปู ่เรยก เด็กชายช่อ กวอน โอซอง ( ซอก ) ว่า “ จองกยองซามนจงจียัง และ พระองค์ทรงท าให้เรามความรู้สึกถึงพันธ
ุ
ิ
กจในชวงเวลาที่เรยกวา “ วิญญาณแห่งความเข้าใจ ”
่
ี
่
ุ
“ ความรักของประเทศ” , “ จิตวิญญาณแห่งความเข้าใจ ” , “ การสนบสนนของชองกยองซามนจงจง ” ,
ุ
ั
“ ถ้าคณช่วยเหลือคนยากจน เปลือยเปล่าและหิวโหย คณจะให้ฉนยืม ”
ุ
ั
ุ
้
ึ
‘ ส านกในหนาที่ตามกาลเวลา’ !!! !!!
“ ฉนคดถึงปู ่ ของ ฉน ฉนรักคณ !!!"
ั
ิ
ุ
ั
ั
QR
14
