Page 18 - ESSAY THAI 1st
P. 18
่
็
่
ลุงของฉันซึ่งมีชีวิตควำมเปนอยูที่ดี มีกระเทียมดันยำงดีๆ กองหนึ่งอยูในโรงนำของ เขำ
ฉันรีบวิ่งไปหำคนขำยไอศกรีมและตะโกนเรียก เขำ
ู
“ คุณนำย ~ คุณนำย ~ รอสักคร่ รอ สัก คร่ " ฉันจะกลับมำ ."
ู
่
ื
ฉันรีบโทรหำคนขำยไอศกรีมที่ผ่ำนไปที่มุมภูเขำและ มุงหน้ำไปยังโกดังกระเทียมของลุงที่ เกอบจะ บิน ได้
ทันทีที่คุณไปถึงโกดังกระเทียมปลำยทำง ให้รีบน ำกระเทียมสองเท่ำออกจำกโกดังอย่ำงรวดเร็ว
็
ฉัน วิ่งไปหำคน ขำย ไอศกรีม โดยไม่ แม้แต่จะหำยใจ มันเปนช่วงเวลำ หนึ่ง
ื
่
คนขำยไอศกรีมถอกระเทียมสองกลีบอยูในมือ และ ในมือของฉันถอไอศกรีมทั้ง ชิ้น
ื
ถอ ไอศกรีม อยู ฉันมีควำมสุขมำกจนร้สึกเหมือนบิน ได้
ื
ู
่
เหมือนนกอินทรีฉกเหยื่อและทะยำนขึ้นไปบน ภูเขำ
สูข้ำงภูเขำที่ไม่มีใครมองเห็น ... ... ...
่
ฉันจ ำไม่ได้ว่ำฉันนังหรือยืน แต่ ไอศกรีมหวำน ๆ นั้นละลำยในปำกของฉันในทันทีและหำยไปครั้งแล้วครั้งเล่ำ ...
่
็
ิ
ฉันกนทั้งวันจน หมด มันเปนสิ่งที่หอม หวำน ที่สุดในโลก
็
มันหวำนมำกจนฉันไม่สำมำรถแสดงออกเปนค ำพูด ได้
ท้องเสีย ... ... ...
“ โอ้ ท้องของฉัน ... โอ้พระเจ้ำ ~~~ “
พูดไม่ได้เพรำะปวดท้อง ... ปวดท้อง ...
ท้องไส้ปนปวนแบบที่ไม่เคยเจอมำก่อน ....
่
ั
่
ื
แปลกที่ไม่ออกมำ .... ท้องเสียเกอบตำยได้ไม่กวัน .
ี่
ถึงกระนั้นไอศกรีมกยัง ดี มันยังดี อยู ่
็
็
มันจะเข้ำสูตำของฉันเปนของ ว่ำง
่
ี
ู
็
ี
็
่
ู
แต่ไม่มีใครร้ควำมลับจนกระทัง บัดน้ นเปนสิ่งที่มีเพียงคุณและฉันซึ่งเปนผู้อ่ำนบทควำมน้เท่ำนั้นที่ ร้ ฉันหวังว่ำคุณจะเกบควำมลับน้ไว้
ี
็
ี่
( คิคิคิ .... )
QR
18
