Page 297 - ESSAY THAI 1st
P. 297
ฉันสูญเสีย ทุกสิ่งทุกอย่ำง
ี่
ช่วยเหลือผู้อื่นที่ไม่เกยวอะไรกับฉัน ... .
ี
ฉันสูญเสียเกยรติของฉัน ... .
เมื่อเรำกลับมำถึงบ้ำนหลังจำกท ำงำนหนักนอกบ้ำน ลูก ๆ ที่น่ำรักของเรำ ...
เรียกว่ำข้ำงเตียง ,,, ข้ำงเด็ก ,,,, ข้ำงเด็กนอนหลับ ,,,
ั
ั
ั
ั
ฉันปลูกฝงควำมฝนให้กับเด็กๆ โดยเล่ำเรื่องพระเจ้ำให้พวกเขำฟง และ ท ำให้พวกเขำหลับโดยเล่ำเรื่องมำกมำยให้พวกเขำฟงเพื่อที่พวก
เขำจะได้ใช้ชีวิตอย่ำงมีควำม สุข
ลูกที่ฉันเลี้ยงมำแบบนั้น บอก ว่ำ คนที่พวกเขำเคำรพมำกที่สุดคือพ่อของพวกเขำ ... .
พวก เขำซึ่งลูกๆ เคำรพ กลำยเปนอดีตนักโทษ และ ฉันไม่สำมำรถยอมรับ ควำมจริงที่ว่ำเด็กๆ ได้ยินเรื่องแบบ นั้น
็
ฉัน จึงขอหย่ำ
็
ฉันไม่ต้องกำรให้ลูกๆ ได้ยินว่ำพ่อของพวกเขำเคยเปนนักโทษมำ ก่อน ฉันจึงหย่ำร้ำง และ ไม่ได้เจอลูกอีกเลยหลังจำกวัน นั้น
ฉันจะได้อะไร ,,,,, ไม่, ฉันท ำอะไรผด ,,,, ฉันท ำอะไรผด ???
ิ
ิ
พยำยำม เท่ำไร มองย้อนกลับไปกครั้ง ,,,,
ี่
ฉันไม่เข้ำใจ เลย
ิ
ี
เกดอะไรขึ้นกับฉันตอนน้ ???
ี
ั
ู
็
แม้แต่ตอนน้กยังร้สึกเหมือนฉันก ำลังฝน อยู ่
ั
ู
ปูของฉันปลูกฝงวิญญำณแห่งกำรตรัสร้และหลักธรรมของกำรตรัสร้และกำรท ำสมำธไว้ในใจของ ฉัน
่
ิ
ู
ื
ู
และ ควำมคิดแห่งกำรตรัสร้ และ ยึดถอจองคยองซำมุนและพระพุทธศำสนำอยูในใจมำโดยตลอด จึงได้อำสำเข้ำร่วมกลุมด้วยควำม
่
่
หลงใหลดังกล่ำว ,,,,
ี
ด้วยจิตวิญญำณและทัศนคติดังกล่ำว เรำจึงช่วยเหลือเพื่อนบ้ำนที่ล ำบำกและยำกล ำบำกของเรำ เอำใจช่วยทุกวิถทำง
มันเปนเพียงแค่ นั้น
็
และเมื่อฉันโตขึ้น ฉันเฝ้ำดูและเรียนร้จำกแม่ของ ฉัน
ู
ี
ี
่
็
นอกจำกน้ปู ยัง สอน ให้รักประเทศ รัก เพื่อนบ้ำน และ เปนผู้น ำที่ดีในสังคม หำกฉันพยำยำมรักษำสิ่งเหล่ำน้ สิ่งเดียวที่ฉันท ำได้คือท ำ
มัน
็
ฉัน กลำยเปนอดีตนักโทษ
QR
297
