Page 302 - ESSAY THAI 1st
P. 302
่
เขำ ก ำลังช่วยเหลือผู้ด้อยโอกำส และ เมื่อ ฉัน ขออุปถัมภ์ พวกเขำบอกให้ฉันไปหำฉัน ว่ำ ฉัน อยูที่ไหน ชำยคนหนึ่งชื่อ โอ ซอก ควอน
็
และ เขำ เปนคนที่อำสำมำกที่สุด
ื่
็
ั
เนองจำกเขำเปนคนที่ช่วยเหลือ สถำนเลี้ยงเด็กก ำพร้ำ สถำนรับเลี้ยงเด็ก และผู้ที่มีปญหำทำงร่ำงกำยมำกที่สุดในเกำหลี เขำ จึง มำ หำ
่
ฉันโดยบอกว่ำเขำจะบอกฉันหำกฉันไปที่นันและถำม
ฉันจึงยิ้ม
ี
็
๋
่
ี
“ ตอนน้ฉันเปนเพื่อนบ้ำนที่ด้อยโอกำส ที่สุด “ ฉัน ไม่ม แบงค์ 10 วอน อยูในกระเปำ ” เขำพูด ช้ำๆ
็
ศิษยำภิบำลทั้งสำมคิดว่ำมันเปนเรื่องตลกในตอนแรก แต่ หลังจำกดูแล้ว พวกเขำกคิดว่ำมันเปนเรื่องตลกจริงๆ
็
็
๋
เขำใส่เงิน 300,000 วอน ใน กระเปำเงินของฉันแล้ว กลับ มำ
็
และฉัน กคิดว่ำ ' ฉันเดำว่ำพระเจ้ำจะไม่ปล่อยให้ฉันตำย ' ดังนั้น ฉันจึงใช้เงินซื้อรำเมนและข้ำว และใช้เวลำทั้งวันไปกับกำรท ำอำหำร
เงินกค่อยๆหมด ไป
็
แต่ก่อนที่เงินจะหมด บำทหลวงทั้งสำมกกลับมำอีก ครั้ง
็
ฉัน จึงพูดอีกครั้ง
“ ไม่ ถ้ำคุณต้องกำรใส่มำก คุณควรใส่ให้มำก ท ำไม คุณใส่แค่ 300,000 วอน เท่ำนั้น มันหมดไปแล้ว ” เขำบอกว่ำเขำมีบัญชีธนำคำรเก่ำ
ี่
จึงให้ฉัน ,,,, “ กรณำใส่ไว้ ที่น ” เขำพูดแล้วให้หมำยเลขบัญชีแก่ ฉัน
ุ
แล้วฉันกลืมมันไป และผ่ำนไปสองสำมวัน และตอนน้ สุริยุปรำคำคู กหำยไป แล้ว
ี
่
็
็
ี
ฉันคิดว่ำ ' ฉันเดำ ว่ำ ฉันจะต้องตำยจริงๆตอนน้ '
ฉันก ำลังเดินไปรอบๆ บริเวณนั้นโดยไม่ได้คิด คิดว่ำควรจะเดินเล่นแล้วก็ตำย แต่ จูๆ บัญชีธนำคำรของฉันกเข้ำมำในควำม คิด
่
็
่
ฉันจึงหยิบสมุดบัญชีธนำคำรและมุงหน้ำไปที่ตู้ เอทีเอ็ม
ฉันใส่มันเข้ำไปเพื่อดูว่ำมีข้อผดพลำด หรือ ไม่ แต่ ทันใดนั้น มันกเริ่มปรำกฏ ขึ้นไปทัว ่
ิ
็
ฉันมองดูและเห็นว่ำศิษยำภิบำล ได้ทุมเงินไป 3 ล้ำน วอน
่
ดังนั้นจึง รั้งไว้อีกครั้งด้วยเงิน 3 ล้ำน
ฉันจะใช้ชีวิตแบบนั้นมำสักพักแล้ว แต่ ฉัน กไม่ต้องกำรที่จะอยูในโลกน้อีกต่อไป ฉันไม่มอะไรจะพูดคุยกับผู้คนอีกต่อไป กำรพบปะผู้คน
ี
ี
่
็
มันแย่มำก ฉันไม่มีสิ่งใดเลย เทคโนโลยีที่ฉันสร้ำงขึ้น และฉันแค่อำรมณ์เสีย และระหว่ำงนั้น เงิน 3 ล้ำน วอน ก็หมด อีกครั้ง .
QR
302
