Page 304 - ESSAY THAI 1st
P. 304
ระหว่ำงทำงกลับที่พัก ,,,,
ิ
ี
ท ำไมสิ่งน้ถึงเกดขึ้น ? ขณะที่ก ำลังคิด ,,,
' พระเจ้ำทรงช่วยเรำ ' ฉันตระหนัก ได้ ว่ำ
็
ฉันกคิดถึง ช่วงเวลำที่ฉันก ำลัง จะ ตำย
กำรพยำยำมฆ่ำตัวตำยครั้งแรกคือตอนที่ฉันอยูในสถำนกักกันซอง ดง
่
ู
ี
ตอนที่ผมไปสถำนกักกันหลังจำกถูกตัดสินจ ำคุก 5 ปี ใน กำร พิจำรณำคดี ครั้งแรก โดยไม่ร้อะไรเลยและไม่มแผนใดๆ ,,,, คืน นั้น
่
็
ตอนที่คนอื่นหลับอยู กไม่มีทำงจะระงับควำมโกรธของผม ได้
กลำงดึก ฉัน เริ่มฉก รวิ่ง
ี
ู
ท ำเชือกหลำยๆ เส้น ผูกมัน แขวนไว้บนรำวห้องน ้ำ ยืนบนตะกร้ำ และถ้ำคุณขยับตะกร้ำเพียงเล็กน้อย คุณกจะ ตำย
็
แต่ในขณะนั้นแม่ของฉันกเริ่มสะบัดไปมำต่อหน้ำต่อตำ ฉัน
็
ดังนั้นฉันจึงทนไม่ไหวที่จะตำยและ ถอด เนคไท ออก
็
แม่ของฉันช่วย ฉัน
ประกำรที่สอง ศิษยำภิบำลทั้งสำมขัดขวำงไม่ให้ข้ำพเจ้ำ ตำย
ที่สำมถูกบล็อกเช่น น้ ี
็
ู
มัน เปนสถำนกำรณ์ที่เจ็บปวดและเจ็บปวดอย่ำงแท้จริงเพรำะฉันร้สึกฆ่ำตัวตำยถึงสำมครั้ง
ี
ี
ด้วยวิธน้ ฉันได้เอำชนะ ช่วงเวลำส ำคัญ สำม ช่วงเวลำ แล้ว
่
แต่ทุกครั้งที่ฉันพบว่ำตัวเองตกอยูในสถำนกำรณ์ที่ฉันไม่มีทำงเลือกอื่นนอกจำกต้องตำย พระเจ้ำทรงช่วยฉัน
เขำให้มันกับคุณ .
และกมำถึงจนถึง ทุกวันน้ ี
็
มักจะไปหลุมศพของ กัปตันจอง กิ ซอน และร้อยโท ชเว บง ซอก เพื่อนร่วมงำนทำงทหำรของฉันในช่วงเวลำที่ยำกล ำบำก เรำจะ
นังที่สุสำน คุยกันเรื่องต่ำงๆ แล้วกลับ มำ
่
ฉัน กตัดสินใจ
็
มำเสี่ยงชีวิตเพื่อใช้ชีวิตตำมควำมพยำยำมที่ฉันพยำยำมจะตำย เพื่อ
และมำท ำธุรกจกัน เถอะ
ิ
ิ
มำพยำยำมอย่ำงเต็มที่เพื่อเปดเผยควำมจริงของฉันอีก ครั้ง
ด้วยควำมคิดนั้น ฉันจึงหลุดพ้นจำกเส้นทำงแห่งควำมตำยเปนครั้งที่ สำม
็
QR
304
