Page 303 - ESSAY THAI 1st
P. 303
ี
ตอนน้ฉันจึงตัดสินใจลำจำกโลกน้ ไป
ี
ประกำรที่สำม ฉันตัดสินใจฆ่ำตัว ตำย
มันท ำให้ฉันนึกถึงสถำนที่ที่ฉันเคยไปล่ำสัตว์เมื่อตอนที่ฉันยัง เด็ก
่
่
่
มันอยูบนภูเขำคังวอนโด และฉันจ ำได้ว่ำมีหอยนำงรมอยูที่นันเยอะ มำก
่
ถ้ำคุณไปที่นัน คุณจะ ตำย 100 % ถ้ำเข้ำไปแล้วออกไม่ได้ ,,,,.
ฉันคิดว่ำฉันจะตำยจริงๆถ้ำฉันไปที่ นัน
่
็
ไว้ มันกจะจบลง
ฉันจึงหยิบพระคัมภีร์ใส่กระเปำ หยิบถุงแล้วออก ไป
๋
เวลำ ตี 3 เล็กน้อย และ เกอบ 4 โมง เช้ำ
ื
๊
ขณะที่ฉันก ำลังเดินไปตำมถนน ไฟกลุกโชนขึ้นที่ชั้นใต้ดินของฮวำกก ดง
็
เห็น ไม้กำงเขน
ู
่
ฉันเข้ำไปในโบสถ์ชั้นใต้ดินโดยไม่ร้ ตัว แต่ไม่มีใครอยูตรงนั้น เลย
' โอเค สวดมนต์แล้วกไปตำยซะ ,,,'
็
ิ
ื่
็
ฉันนังลงและเริ่มสวดมนต์แต่เนองจำกไม่มีใครฉันจึงเริ่มอธษฐำนออกมำดัง ๆ น ้ำตำและน ้ำมูกกเริ่มไหลออกมำ โชค ดี ไม่มีใครมำ
่
จนกว่ำ ฉันจะสวดมนต์ เสร็จ
หลังจำกสวดมนต์ ฉันกก ำลังจะออกไป แต่ มีคน คว้ำมือฉันจำกด้ำนหลังแล้วพูดว่ำ “ พี่ ชำย ”
็
ฉันพบว่ำมีห้องใต้ดินและมีศิษยำภิบำลอยู ที่ นัน
่
่
บำทหลวงได้ยินฉันเพรำะว่ำฉันก ำลังสวดภำวนำเสียง ดัง
“ พี่ชำย คุณไม่สำมำรถไป ได้ “ เขำพูดแล้วน ำ กำแฟ หนึ่งแก้วมำ
็
็
่
ฉันกเลยถูกจับได้ และระหว่ำงดื่มกำแฟที่นัน เรำ กเริ่มเล่ำ เรื่อง
ในขณะที่เรำพูดคุยกัน ฉันกเปดเผยทุกสิ่งที่ไม่ยุติธรรมส ำหรับฉันออก ไป
ิ
็
็
แท้จริงแล้วมันเปนทะเลแห่ง กำร ร้องไห้ น ้ำตำ และ น ้ำมูก
หลังจำกฟงเรื่องรำวชีวิตของฉัน ,,,
ั
ต้อง ซื้อ แล้ว ,,,,,, ปลื้มปริ่มจนร้องไห้หนักมำก ,,,,,
ด้วยกำรท ำเช่นน้ ฉันสำมำรถล้มเลิกควำมคิดอยำกตำยอีกครั้ง ได้
ี
่
ุ
คณต้องรอด !!! ต้องอยู !!!
ั
ื
ั
่
ั
้
ุ
่
็
เม่อน้นคณจึงจะพนจากการกลาวหาอนเปนเท็จ ได้ ฉนคงไมตายถึงตอนน้น !!!
ั
QR
303
