Page 57 - ESSAY THAI 1st
P. 57
็
่
และฉันกผ่ำนขั้นตอนกำรโอนย้ำยไปยังโรงเรียนมัธยมเกษตรกรรมและปำไม้แทกู ทันที
แพ็ค .... เคลื่อนไหว .... ตื่นเต้น .... ตื่นเต้น .... ตื่นเต้น .... ตื่นเต้น ....
็
ฉัน มีควำมสุขอย่ำงควบคุมไม่ได้ .... ฉันไม่ได้แค่เต้น แต่หัวใจของฉันกเต้นตำมจังหวะ
่
ั
็
บนรถไฟจำกแทกูไปพุงก ฉันใฝฝนที่จะเปนนักเทนนิสซอฟต์เทนนิสระดับโลก ควำมทรงจ ำแห่งควำมสุขนั้นยังคงท ำให้หัวใจฉัน เต้น รัว
ี
อย่ำง นั้น แหละ .... เอ่อ .... วุ้ย ....
ั
ิ
ปญหำอีกประกำรหนึ่งเกดขึ้นขณะพยำยำมย้ำย โรงเรียน
ึ
ถ้ำฉันต้องกำรย้ำยไปโรงเรียนอื่น ฉันต้องจ่ำยทุกอย่ำงที่ได้รับกำรยกเว้น รวมถึงค่ำฝกอบรม ด้วย
ิ
มันน่ำตกใจมำก แต่ โรงเรียน พยำยำมท ำให้ชื่อเสียงของโรงเรียนสดใสขึ้นด้วยกำรรักษำ สโมสรซอฟต์เทนนส ให้คงอยู ่
ท่ำทำงของโรงเรียนดื้อรั้น มำก
็
ฉันเข้ำใจจุดยืนของโรงเรียนได้ในระดับหนึ่ง แต่ ส ำหรับฉัน มันเปน อีก เรื่องที่น่ำตกใจมำกหลังจำกฟุตบอล
ี
็
จริงๆ แล้วถ้ำคิดให้กว้ำงกว่ำน้ ผมว่ำจะดีกว่ำมำกในระยะยำวถ้ำ มีคนจำกพุงกเข้ำมำเปนสมำชิกทีมซอฟต์เทนนสเกำหลี และ กลำยเปน
็
ิ
ี
ผู้เล่นระดับ โลก
็
ข้อโต้แย้งของโรงเรียนนั้นดื้อรั้น และ ควำมฝนของฉันกท ำให้คนอื่นหงุดหงิดอีก ครั้ง
ั
ท้องฟ้ำก ตก ฉันหำยใจไม่ออกและไม่สำมำรถพักผ่อน ได้
็
ท ำไมเปนแบบน้ ล่ะ.... ฮะ. เฮ้อ ... ฉันไม่สำมำรถกลั้นน ้ำตำที่ไหล ลงมำ ได้
ี
็
ฉันไม่สำมำรถซ่อนมัน ได้
จิตใจจะพังแบบน้เหรอ ?... อิอ อืม .... _
ี
ิ
ุ
ในฐำนะเด็กอ่อนไหวในช่วง วัยร่น
ไม่ใช่ครั้งเดียว แต่สองครั้ง โดยคน อื่น เพรำะ ยำกจน
มันไม่ง่ำยเลยที่จะยอมรับว่ำควำมฝนของฉันต้อง ผดหวัง
ิ
ั
่
่
็
่
ฉันเสียใจมำกที่ เปนครั้งแรก ที่ ฉันมุงหน้ำไปที่ห้องด้ำนหลัง ไปยังสถำนที่ที่ไม่มีใครอยูที่นันมำกที่สุด ...
่
ร้องไห้ อยูนำน ไม่ ฉันคิดว่ำฉันท ำอย่ำงนั้นมำสองสำมวัน แล้ว
็
็
ร้องไห้ทีไรกหลับไปคิดใหม่น ้ำตำกไหล .... ไม่ได้ท ำอะไร เลย
QR
57
