Page 58 - ESSAY THAI 1st
P. 58
แน่นอน ฉันไม่ได้ไปโรงเรียน ด้วย
แม่ของฉันไม่บอกให้ฉันไปโรงเรียนอีกต่อ ไป
็
ู
ี่
ผ่ำนไปไม่กวัน ครพลศึกษำ ปำร์ค ซองฮุน กมำเยี่ยม ฉัน
ู
็
ิ
“ โอ ซอกอำ เปดประตูสิ ” " ฉันเปนคร ."
" ไม่ฉันไม่ต้องกำร ."
พัก หนึ่ง
ิ
ู
็
ิ
่
ในที่สุด เมื่อนึกถึงครที่ยืนอยูข้ำงนอก ฉัน กเปดประตูทั้งๆ ที่ฉันไม่อยำกเปดประตู จริงๆ
ิ
ู
ครเข้ำมำอย่ำงรวดเร็วเมื่อฉันเปดประตูไปครึ่ง ทำง
ู
็
ุ
“ ถึงแม้ว่ำฉันจะมำจำกร่นพี่ แต่ ฉันกร้สึกเสียใจกับคุณและไม่มีอะไรจะ พูด แต่โอซอก อำ
ไปโรงเรียนกัน ก่อน คุณเปนลูกศิษย์ของฉันที่ฉันทะนุถนอมมำก ที่สุด แน่นอนว่ำคุณ ... … ”
็
คร ร้ดีว่ำ ไม่มีค ำพูดใด สำมำรถ ปลอบใจคุณ ได้
ู
ู
ในที่สุดเขำกไม่สำมำรถพูดต่อได้จน จบ
็
ู
ั
็
แม้ว่ำฉันจะเปนฉัน แต่ฉันกไม่เชื่อฟงครของ ฉัน
็
ู
่
๋
ฉันจึงเดินตำมคร หยิบกระเปำขึ้นและมุงหน้ำไป โรงเรียน
ฉัน เจ็บปวดมำมำกพอแล้ว
ู
ฉันไม่ร้สึกอยำกออกก ำลัง กำย
ฝน ของเด็กชำยถูกเหยียบย ำด้วยควำมโลภของผู้ใหญ ่
ั
่
ั
“ อ่า .... โลกจะทรมานฉนแค่ไหน ???”
่
ั
ึ
“ หัวใจของฉนรู้สกแนน ”
QR
กบเพ่อนนกเทนนสซอฟต์บอล
ั
ื
ั
ิ
58
