Page 67 - ESSAY THAI 1st
P. 67
ั
เพื่อความตรสรู้ ...
้
ั
ั
้
' ฉนใชเวลามากมายในการพยายามคนหาการตรสรู้ '
่
แรก : ไปที่ห้องผู้ปวยหนัก
นสัยประกำรแรกคือกำรมีแรงจูงใจในกำรด ำเนนชีวิต
ิ
ิ
ู
เมื่อไม่มีอะไรหรือหัวใจร้สึก อึดอัด
่
คนส่วนใหญไปห้องผู้ปวยหนักในโรง พยำบำล
่
ู
็
่
่
่
หลังจำกนังอยูหน้ำห้องไอซียูนำนหลำยชัวโมงจนร้สึกอะไรบำงอย่ำงกต้องเดินขึ้นลงโถงทำงเดิน
พบปะคนไข้มำกมำย ....
เมื่อฉันมองดูชีวิตที่ยำกล ำบำกของพวกเขำ ฉันกพบว่ำตัวเองร้สึกขอบคุณส ำหรับชีวิต
ู
็
ี
ฉันก ำลังใช้ชีวิตโดยลืมวิธท ำ ! ฉันคิดอย่ำงนั้น .
ี
เมื่อมองดูคนอ่อนแอเหล่ำน้ที่ต้องดิ้นรนกับ ควำมเจ็บปวดและ ควำมสิ้นหวัง ทีละขณะ ...
สุขภำพ ดีและมีควำมผูกพันกับชีวิตอย่ำงแน่นแฟ้น
่
ดังนั้นฉันจึงไปเยี่ยมห้องผู้ปวยหนักของโรงพยำบำล โดยหวังว่ำจะสำมำรถหลุดพ้นจำกสภำวะที่ฉันมักไร้ควำมสำมำรถ ได้
นสัยที่สองคือกำรไปสุสำนแห่ง ชำติ
ิ
ิ
นสัยที่สองของฉันคือกำรไปสุสำนแห่งชำติ
่
็
จะ . เมื่อผู้คนมีชีวิตอยูกมีมำกมำย
ควำมเข้ำใจผดและ สิ่ง ที่น่ำเศร้ำ จะต้องเกด ขึ้น
ิ
ิ
เมื่อเกดปญหำเช่นน้หรือร้สึกว่ำแก้ไขได้ยำก ฉัน มักจะไปที่สุสำนแห่งชำติทงจักดง
ู
ี
ิ
ั
ี
เยี่ยมชมหลุมศพของร้อยโทชเว บงซอบ และกัปตันจอง กซอน ใน
่
ั
ขวดโซจู ปลำหมึก ถัว ลิสง และ ดอกไม้ สองช่อ ผู้บังคับหมวดจะฟงฉัน เสมอ
็
แม้ว่ำอำจจ ำเปนต้องพูดคุยกับคนที่ยังมีชีวิต อยู ่
กำรพูดคุยกับผู้ล่วงลับไปแล้วท ำให้สบำยใจขึ้น มำก
เพรำะฉันมีชีวิตอยูจึงต้องทนทุกข์เช่นน้มิใช่ หรือ?
ี
่
QR
67
