Page 72 - ESSAY THAI 1st
P. 72
่
อบอุน ของสัตวแพทย์
ี
็
ถ้ำสังคมเรำมีทัศนคติแบบเดียวกับสัตวแพทย์คนน้ล่ะก ... .
แม้ว่ำสุนัขจะไม่สำมำรถช่วยชีวิตได้ แต่จำกมุมมองของสุนัขที่ก ำลังจะ ตำย
ู
หำกคุณคิด ว่ำ เขำจำกไปแล้ว โดยร้ว่ำมีคนพยำยำมช่วย เขำ
็
ด้วยเหตุผลบำงอย่ำง หัวใจของฉัน กร้สึกอบอุน และ ถึงแม้ว่ำฉันจะตำย แต่ฉันกพยำยำมช่วยชีวิตเขำอย่ำงเต็มที่ ดังนั้นฉันจึงไม่ละอำย
่
็
ู
ใจและร้สึกขอบคุณตัว เอง
ู
ี่
นเปนเรื่องรำวเกยวกับสุนัขตัวที่ สอง
ี่
็
ฉันอำศัยอยูชั้นใต้ดินที่ 35-16 ซัมจอน ดง
่
สุนัขของเจ้ำของตัวหนึ่งติดตำมฉันมำอย่ำง ดี
็
เมื่อฉันเข้ำไปในบ้ำน ฉันไม่ร้จะท ำอะไรเพรำะฉันมีควำมสุขมำก และ ฉันกดีใจมำกที่ได้เห็นเขำคอยตำมฉันมำ
ู
เขำยินดีต้อนรับฉัน เสมอ
็
ิ
วันหนึ่ง ขณะ ที่ผมซึ่งเปนนักศึกษำก ำลังเดินทำงไปบรรยำยที่มหำวิทยำลัย มีบำงอย่ำงเกด ขึ้น
ิ
ฉันมักจะฝกสอนเทนนสในตอนเช้ำ ไป โรงเรียนในระหว่ำงวัน และเข้ำชั้น เรียน
ึ
ตอนเย็นเปดไฟที่สนำมเทนนิสแล้วโค้ชอีกครั้ง ,,, ,,,
ิ
่
่
ทุก นำที และ ทุก วินำทีมีค่ำ ฉันมักจะยุงอยูกับกำรล้ำงหน้ำและไปโรงเรียนหลังจำกกลับถึงบ้ำนจำกบทเรียนตอนเช้ำตร่ ู
ื่
ฉันเคยนังรถเมล์สำย 137 หน้ำโรงพยำบำลจัมซิล มำลงที่ทำง เข้ำ ตลำดฮวำยังเพื่อไปโรงเรียน วันนั้นกเหมือนวันอนๆ ฉันเรียนจบตอน
็
่
เช้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้ำที่บ้ำน และก ำลังวิ่ง ไปชั้นเรียนเมื่อฉันได้ยินเสียงระฆังอยูข้ำงหลัง ฉัน
่
็
เมื่อฉันหันกลับไปกเห็นว่ำสุนัขก ำลังวิ่งไล่ฉัน อยู ่
ถ้ำฉันตะโกนให้มันไป มัน กจะวิ่งหน แต่ มันกลับวิ่งตำมฉันกลับมำ และถ้ำฉันตะโกนมันอีก มันกจะตำมฉันมำอีก ฉันจึงกรีดร้องดังยิ่งขึ้น
ี
็
็
ี
็
และ ในขณะที่สุนัขก ำลังวิ่งหนไป ฉันกรีบข้ำมไป ไปตำมถนนแล้วซ่อนตัวรอ รถเมล์
่
สุนัขมองไปรอบๆ เพื่อตำมหำฉัน และเมื่อฉันก ำลังจะกลับ รถเมล์ก มำ มันเปนชัวโมงเร่งด่วน ในขณะที่เรำก ำลังวิ่งเพื่อขึ้นรถบัส เรำก ็
็
็
สบตำกับสุนัขโดยไม่ได้ ตั้งใจ
จน กระโดดขึ้นมำและ วิ่งมำหำฉันอย่ำง รวดเร็ว
QR
72
