Page 68 - ESSAY THAI 1st
P. 68
ู
พวกเขำร้สึกเหมือนไม่สำมำรถทนทุกข์ได้แม้ว่ำพวกเขำจะต้องกำรกตำม และ พวกเขำยังมีชีวิตอยู ่
็
่
่
ร้สึก ขอบคุณที่ฉันยังมีชีวิตอยูและมีสุขภำพดีโดย ไม่ เจ็บปวย
ู
เมื่อคิดว่ำสักวันหนึ่งฉันกจะถูกฝงแบบนั้นเช่นกัน ...
ั
็
' ตกลง . ฉันคิดอีกครั้งว่ำ 'ฉันต้องท ำอะไรดีๆ '
ถ้ำพระเจ้ำเรียกฉันฉันต้องไปทันที ...
' เอำล่ะ เรำ อย่ำโลภเลย ' อย่ำแม้แต่จะพยำยำมก้ำวไปข้ำงหน้ำ เลย '
' อย่ำแม้แต่จะพยำยำมหำเงิน '
' มำใช้ชีวิตแบบมนุษย์กันเถอะ '
็
' มำเปนคนที่ช่วยให้ผู้คนประสบควำมส ำเร็จ และ เปนคนที่ท ำเงินกันเถอะ '
็
ู
ที่ฉันคิด และ ร้สึกขอบคุณที่ยังมีชีวิต อยู ่
ปนภูเขำเปนครั้งที่สำม
ี
็
ประกำร ที่สำม ทุกอย่ำงสับสนมำก
เมื่อฉันต้องตัดสินใจอะไรบำงอย่ำง ฉันจะไปเดิน ปำ
่
มันเปนกำรกดกันควำมเย่อหยิ่งของ ฉัน
ี
็
ภูเขำ ครั้งแรก มีคนมำกมำยเหมือนตลำด
เสียง นั้นบ่อยมำก
็
อย่ำงไรกตำม เมื่อคุณปนขึ้นไปบนภูเขำ เสียงของผู้คนกหำยไปมำกขึ้นเรื่อย ๆ
็
ี
ในตอนท้ำย คุณยืนอยูคนเดียวที่ด้ำนบน และ คุณจะไม่ได้ยินเสียงใคร เลย
่
่
็
ใครกตำมที่ยืนอยูบนยอดสนำมใดๆ จะไม่ได้ยินเสียงของที่ ต ่ำ
ิ
ี
่
บนยอดเขำ . ที่ยอดไม้ ที่จุดสูงสุด ของ ธุรกจ ไม่ม อะไรนอกจำกควำม มันใจ
เหงำ เมื่อคุณอยูด้ำนบน
่
ฉัน ด ำรงต ำแหน่งประธำนขององค์กรต่ำงๆ มำกมำย รวมทั้ง ห้ำ องค์กร ด้วย
ฉัน เข้ำสูกำรเมือง
่
ปฏิเสธ ทั้งหมดนั้น
เหตุผลกเพรำะว่ำฉันร้ว่ำมันร้สึกเหงำเมื่ออยูจุด สูงสุด
ู
ู
็
่
QR
68
