Page 73 - ESSAY THAI 1st
P. 73
็
็
"เลขที่ !" ไม่มีเวลำที่จะกรีด ร้อง ด้ำนหน้ำโรงพยำบำลจัมซิลเปนถนนสำยหลักที่มีกำรจรำจร หนำแน่น แต่สุนัขกมองมำที่ฉัน แล้ว วิ่งไป
โดยไม่แม้แต่จะมองรถที่วิ่งไป มำ
ขณะเดียวกันกมีรถบรรทุกคันหนึ่งแล่นผ่ำนไป มำ
็
็
แม้ว่ำเขำจะถูกล้อทับ แต่ดวงตำของเขำก็จับจ้องมำที่ฉันจนจบและเขำก ตำย
ฉัน ไม่สำมำรถลืมควำมสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นที่ฉันมีกับชีวิตที่มองมำที่ฉันจนถึงที่สุดแม้ในวันนั้นฉันจะถูกล้อบดขยี้กตำม
็
หลำยวันหลังจำกวันนั้น ฉันต้องทนทุกข์ทรมำนกับกำรตำยของลูกสุนัขน่ำรักตัว นั้น
ฉันเสียใจว่ำท ำไมฉันไม่สำมำรถมำรับเขำและพำเขำกลับบ้ำนแม้ว่ำเขำจะไปโรงเรียนสำย ฉัน โกรธมำกกับพฤติกรรมที่ไม่เกรงใจของ
็
ตัวเอง และ ฉัน กโทษตัวเองมำก
ครั้งที่สำมที่ฉันได้พบกับสุนัขคือตอนที่ฉันไปโรงพยำบำลพลังงำนนวเคลียร์ในกงนึง ดง
ิ
่
สถำนต ำรวจกงนึง มีรถวิ่งผ่ำนที่นและที่นันเพื่อหลีกเลี่ยงบำงสิ่งบำง อย่ำง
ี่
ี
่
ว่ำ สุนัขถูกรถชน ตำยไป แล้ว ทุกคนยุงกับกำรหลีกเลี่ยงซึ่งกันและกัน และ ไม่มีใครอยำกลงไปท ำควำมสะอำด มัน
ฉันลงจำกรถ หยุดรถที่สวนมำ อุ้มสุนัขขึ้นมำ และวำงไว้บนทำงเท้ำที่ ปลอดภัย
ทันใดนั้นต ำรวจกมำฉันก็ประกำศเสียงดังแล้วกลับขึ้นรถแล้วออกเดินทำง ไป
็
ู
มีช่วงหนึ่งที่ฉันร้สึกเศร้ำและสงสัยว่ำเหตุใดกำรจดจ ำของโลกจึงเหือดแห้งไปเช่น น้ ี
สุนัขที่ตำยแล้วก็คือสุนัข แต่ มีคนที่พยำยำมหลีก เลี่ยง สุนัขที่ตำยแล้ว
ู
ู
ฉัน ร้สึกหดหูมำกเพรำะร้สึกเหมือนก ำลังดูภำพเศร้ำของคนสมัยใหม่
่
ิ
ควำมสัมพันธ์ครั้งที่สี่ของฉันกับสุนัขคือตอนที่ฉันบริหำรสนำมเทนนสกงนึง และ คนขับแท็กซี่เช่ำสนำมเทนนิสด้ำน หนึ่ง
วันหนึ่งฉันเสนอว่ำเรำจะกินโบซินทังหนึ่งชำมด้วย กัน ฉันไม่ค่อยชอบเน้อสุนัข แต่เมื่อมีโอกำสได้กน ฉันกไม่เคยปฏิเสธมัน เลย
ื
็
ิ
ี่
็
่
่
ฉันจึงไปกับพวกเขำ และพวกเขำกพำฉันไปที่ภูเขำ เมื่อไปถึงที่ นัน ไม่มีสุนัขเลย และพวกเขำ ก็ ปู เสื่อที่นและที่ นัน และเล่น Go-S
top
ว่ำ สุนัขจะมำในอีกสักคร่ ู
QR
73
