Page 100 - ESSAY THAI 1st
P. 100
ไปโซล
็
ตอนที่ฉันย้ำยไปโซล ฉันเปนโค้ชที่สนำมเทนนสตอนกลำงวัน และ เรียนตอน กลำงคืน
ิ
โดยเฉพำะตอนกลำงคืน ที่ Yangji Academy ในยงซำน ฉัน เรียน ฟรีเพื่อแลกกับกำรดูแลควำมปลอดภัยและกำรท ำควำม
สะอำด
็
็
ในขณะเดียวกัน ในบรรดำเพื่อนที่ท ำงำนเปนเจ้ำหน้ำที่รักษำควำมปลอดภัยและคนท ำควำมสะอำดเหมือนฉัน ฉัน กลำยเปนเพื่อนสนิท
็
็
กับเพื่อนคนหนึ่งซึ่งมีนำมสกุลว่ำชินกำ และ โดย ธรรมชำติแล้ว เรำเข้ำกันได้อย่ำงไม่เปนทำงกำรรำวกับว่ำเรำเปนเพื่อนเก่ำ
็
อย่ำงไรกตำม ฉันพบว่ำ เพื่อนคนน้ เปน ' รำชำ' ของกลุมอำยุของเขำ
็
ี
่
็
ฉันคิดว่ำเด็กที่ท ำควำมสะอำดและท ำงำนรักษำควำมปลอดภัยล้วนเปนเพื่อนของฉันที่อยำกเรียนเหมือนฉัน ...
่
ปรำกฎว่ำนันไม่ใช่ กรณ ี
็
ิ
่
ซะ ฉัน กมำอยูกับเด็กพวกนั้น เพื่อประหยัดค่ำกนนอน ...
เด็กๆ งอเอว 90 องศำ ต่อพระเจ้ำเพื่อนของพวกเขำ แล้วพูดว่ำ 'พี่ ชำย น้องชำย ' เนองจำก เรำเปน เพื่อนกัน เรำจึงเรียกเขำ ว่ำ 'พี่ชิน'
ื่
็
และ 'พี่ควอน ' บำงทีอำจเปนเพรำะมันดูไม่ดีในสำยตำของเพื่อนเหล่ำนั้นและท ำให้พวกเขำขุ่นเคือง ทัศนคติ ของพวกเขำที่มีต่อฉันจึงไม่
็
ค่อยดี นัก แต่เนองจำกฉันไม่ต้องกังวลกับเรื่องแบบนั้น ฉัน จึง ไม่ได้กังวลมำกเกนไป
ิ
ื่
ื
วัน หนึ่ง บัตรทะเบียนบ้ำนของฉันหล่นลงพ้นเหมือนมีคน เห็น บัตรทะเบียนบ้ำนของฉัน แสดงว่ำฉันเกิด ใน ปี 1959 ซึ่งอำยุน้อยกว่ำอำยุ
จริงของ ฉัน 2 ปี
ผู้ใต้บังคับบัญชำของเพื่อนของชินที่เข้ำใจผดในเรื่องน้ มอง ดูเขำด้วยท่ำทำงที่หยิ่งผยองมำกและ เข้ำใจผดว่ำเขำก ำลังพยำยำมแข่งขัน
ี
ิ
ิ
ั
กับ กษตริย์ ของพวกเขำ ด้วยกำรโกหกเรื่องอำยุของ เขำ
่
็
ในที่สุด วันหนึ่ง หลังจำกเลิกเรียน ฉันกท ำควำมสะอำดโต๊ะและลบกระดำนด ำด้วยยำงลบ ประมำณ 4 ทุม ...
ี
พร้อมเสียงล็อคประตูและ ' เสียงดังเอ๊ยด' ….
คน อำยุเท่ำกัน จ ำนวน 4 ถึง 5 คนเข้ำมำ โดยแต่ละคนถอไม้ชิ้นหนึ่งอยูในมือ
่
ื
ี
็
จำกนั้นพวกเขำกพังบล็อกไม้ลงอย่ำงไร้ควำมปรำนโดยไม่พูดอะไรสัก ค ำ ในเสี้ยว วินำที ฉันถูกโจมตีที่ด้ำนหลัง และ สถำนกำรณ์ก็แย่ลง
ใน ทันที
สุด ก ำลัง
QR
100
