Page 102 - ESSAY THAI 1st
P. 102
ระหว่ำงทำงฉันแวะที่แผงขำยอำหำรเพื่อกนบะหมี่ Garak เจ้ำของ กลัว มำกเพรำะเห็นเลือดเต็มไปหมด ฉันจึงรีบลุกขึ้นหลังจำกกิน
ิ
บะหมี่หนึ่งชำม แล้ว ไปนอนที่หอพัก
็
็
ุ
๋
ร่ง ขึ้นฉันกเกบกระเปำ
เพื่อนชื่อชินเข้ำ มำ
“ ฮยองควอน ท ำไม จูๆ คุณถึงจัดของล่ะ ?”
่
“ ครับ ผม ก ำลัง จะ ไป ”
“ ฉัน จะขอโทษ ส ำหรับปญหำเมื่อวำนกับน้องชำยของฉัน ” " อยูกับฉัน ."
ั
่
็
ฉันไม่อยำกจะพูดอะไรเลย และ ร่ำงกำยของฉันกไม่ใช่ของ ฉัน เลย
ื่
็
ทันทีที่ฉันเปดประตูและออกมำ ทุก คนกคุกเข่ำลง ยกเว้นสำมคนที่ได้รับบำดเจ็บสำหัสจำกกำรต่อสู้กับฉันเมอวัน ก่อน และเขำกเรียกฉัน
ิ
็
็
ว่ำ 'พี่ชำย' อย่ำงไม่เปนทำงกำร “
ไม่ใช่ น้องชำยของคุณ ” และพยำยำมจะออกไปอย่ำง รวดเร็ว
จำกนั้นเพื่อนชื่อชินกโทรหำเด็กสองคนและบอกให้พวกเขำช่วยยกกระเปำเดินทำงของฉันไป ด้วย
๋
็
เขำถอกระเปำถอใบเล็กของฉันเปนกำรส่วนตัวและพำฉันไปที่สถำนยง ซำน
็
ี
ื
๋
ื
่
คือ “เด็กๆ บอกว่ำหมัดของควอนแรงมำก แล้วถ้ำเขำอยูกับ เรำ ล่ะ” เขำถำม .
“ ฉัน ท ำแบบนั้น ไม่ได้ ” เขำปฎิเสธอย่ำง เด็ดขำด
เรำแค่แยกทำง กัน หลังจำกนั้นฉันกไม่ทรำบข่ำวเกี่ยวกับเขำเลยจนกระทัง ทุกวันน้ ี
่
็
ระหว่ำงทำง ฉันพบโรงแรมแห่งหนึ่งและไปที่ร้ำนขำย ยำ
หลังจำกนั้น ประมำณ 10 วัน อำจ เพรำะฉันยังเด็ก บำดแผลจึงหำยดี บ้ำง
ระหว่ำงน้ฉันแค่ทำนยำที่ร้ำนขำยยำ เท่ำนั้น
ี
และเมื่อฉันไปจัมซิลเพื่อหำงำนกเกดควำม วุนวำย
่
ิ
็
ถนนเรียงรำยไปด้วยเจ้ำหน้ำที่ต ำรวจติดอำวุธ และ ฉันอ่ำนในหนังสือพิมพ์ว่ำประธำนำธบดีพัค ชุงฮีถูกลอบ สังหำร มันไร้สำระ มำก
ิ
คนที่ฉันชอบถัดจำกแม่คือประธำนำธบดีปำร์ค จุง ฮี
ิ
อย่ำงไรกตำม ตัวเต็มวัยเสียชีวิตจำก กระสุนปน
ื
็
ู
ฉันไม่ร้ว่ำฉันร้องไห้หนักแค่ไหนตอนที่นำงยุก ยังซู จำก ไป
แทนที่จะ เสียใจ ที่ นำง ยุคถึงแก่กรรม
ิ
ฉันจ ำได้ว่ำร้องไห้เพรำะฉันสงสัย ว่ำประธำนำธบดีพัค จุ งฮ จะต้องล ำบำก ขนำดไหน
ี
QR
102
