Page 105 - ESSAY THAI 1st
P. 105
นโยบายการกีฬา
ฉันใช้ชีวิตแบบนั้น ท ำงำนหนักทุก วัน
็
ี่
ฉัน กได้ยินเกยวกับเพื่อนของฉันที่ออกก ำลังกำยทุกครั้งที่กลับบ้ำน
ี่
็
ู
็
เกยวกับคนที่กลำยเปนอดีตนักโทษ บำงคนที่กลำยเปนอำชญำกร และ คนอื่น ๆ ฉันร้สึกเศร้ำและ เศร้ำ มำก
ิ
็
มันเปนควำมผดของนโยบำยกีฬำชัดๆ ....
นักกฬำหลำยคนต้องไปที่ตรอกด้ำน หลัง
ี
ฉันไม่ได้เรียนร้อะไรเลย ฉัน ไม่มีอะไรเลย ทั้งหมด ที่ ฉันมีก แค่หมัด ของฉัน ...
็
ู
เพื่อนร่วมงำนของฉันเปนนักกฬำ ... น เปนเรื่องที่อกหักมำโดยตลอด
็
ี่
็
ี
ในขณะเดียวกัน ฉันได้พบกับ Gyeongtae โดยบังเอิญที่ Punggi
็
่
“ โอ ซอกอำ คุณ เปนคนดีคนเดียวในหมูเพื่อนร่วมงำนของเรำ ”
ี
็
ั
ั
ี
ส ำหรับฉัน ค ำๆ หนึ่งน้ฟงดูเหมือน 'คุณควรท ำให้ดีที่สุด ' และฟงดูเหมือน ' อย่ำงน้อยคุณ กรอดและแก้ไขนโยบำยกฬำ '
บนรถไฟกุหลำบแห่งชำรอนที่มำถึงชองยำง นี
ถึง สิ่งที่คยองแทพูดในวันนั้นหลำยสิบครั้ง
' ใช่แล้ว ต้อง มีคนท ำแบบนั้น ' นักกีฬำมีควำมฉูดฉำดและใจดีเมื่อแข่งขัน แต่ หลังจำกอำชีพกำรงำนของพวกเขำจบลง พวกเขำร้สึก
ู
เหงำมำก
ฉันเหนอย และ ไม่มีอะไร ท ำ
ื่
ที่ เดียว ที่สำมำรถไปได้ คือซอยด้ำนหลัง
ท ำงำนหนัก หรือ ไม่ใช้สมองเลย
ก็ แค่งำนแรงงำน มันไม่ควรจะเปนเช่น น้ ี
็
และในหัวของฉัน กเต็มไป ด้วยควำม คิด
็
ด้วยควำมคิดและหัวใจที่ยุงวุนวำยเช่นน้ ี
่
่
ฉันมำโซล แล้ว
QR
105
