Page 101 - ESSAY THAI 1st
P. 101

ฉันชกขณะที่หลีกเลี่ยงผู้ชำยที่วิ่งเข้ำมำใกล้ฉันมำก ที่สุด

                                                ี
                                               ็
         บังเอิญว่ำ 'กำรมีประสบกำรณ์สักหน่อย ' เมื่อนำนมำแล้วกม ประโยชน์ มำก
         ผู้ชำยคนนั้นถูกชกด้วยหมัด เดียว
         " เอ่อ ! “ดู พรสวรรค์ X น้สิ !”
                          ี
         มีผู้ชำยอีกคนเข้ำมำ โจมตี

                       ็
                                          ็
             ี
         ครั้งน้ เขำโชว์ควำมแขงแกร่งของขำตั้งแต่สมัยยังเปนนัก ฟุตบอล
         คนที่ถูกเตะกบินไปข้ำงหลังด้วยปง แล้ว ล้มลงและลุกขึ้นไม่ ได้
                  ็
                              ั
                ็
                                           ่
         จำกนั้นเปนต้นมำ ฉำกที่ชวนให้นึกถึงภำพยนตร์แอคชันในฮ่องกงกถูกเปด ออก
                                                       ิ
                                                   ็
         ฉันแสดงควำมสำมำรถออกมำจริงๆ ...
         มีบำงอย่ำง สีด ำและน่ำขนลุกเข้ำมำข้ำง ฉัน
         ฉันจับมันโดย บังเอิญ
         มันคือใบม ด
                ี
               ื
         ดำบถูกถอด้วยมือ เปล่ำ
               ็
         และฉันกเหวี่ยงเขำไปตีหัวเขำ ....
         มีคนตีฉันจำกด้ำนหลังด้วยอะไรบำงอย่ำง ...

                    ็
         ทันใดนั้น กันนำก หมดสติและล้ม ลง


                         ็
         เมื่อฉันลืมตำขึ้นมำ ฉันกอยูในโรง พยำบำล
                           ่
                                        ่
         เมื่อฉันตื่นขึ้นมำในโรงพยำบำล เพื่อนชื่อชินกอยูข้ำงๆ ฉัน และมองลงมำที่ฉันด้วยควำม กังวล
                                      ็
         มองเตียงข้ำงๆ ....
                 ั
               ี
         คนหนึ่งม ฟน กรำม และ ด้ำน ข้ำง หำย ไป 3 ซี่ สำม ในห้ำคน ได้รับบำดเจ็บสำหัส ขณะที่ 2 คน ดูเหมือนจะมีอำกำรบำดเจ็บเล็กน้อย
                                  ็
         ฉันกระโดดลงจำกเตียง และ พยำบำลกหยุดฉันด้วยควำมประหลำด ใจ
                                            ื่
         ว่ำต้องผ่ำตัดในตอนเช้ำ เย็บน้ว รักษำ แผลที่ขำ และ เนองจำกไม่มีเสียงที่หลัง ฉัน จึง ต้องเข้ำรับกำร รักษำ
                            ิ
                                                                           ็
                                       ่
         ฉันแค่สะบัดตัวออก ลุกขึ้น ดึงน ้ำเกลือที่ติดอยูในปลำยแขนออกมำ แล้วออก มำ ทันทีที่ฉันลืมตำขึ้น ฉันกต่อยเพื่อนที่ชื่อพระเจ้ำ ก่อน
                                                ็
         “ เฮ้ นกเอ๋ย จง ให้ กำร ศึกษำ แก่ ลูกๆ ของเจ้ำเถอะ !” เอำเปนว่ำ ....
         คุณชำย ยิ้ม อย่ำง เจ้ำเล่ห์
                                  ็
         ออก มำจำกโรงพยำบำล ผู้ชำยชื่อชินกเดินตำมฉัน มำ
         ไป ที่ห้องรับแขก







                                                                                                      QR




                                                     101
   96   97   98   99   100   101   102   103   104   105   106