Page 31 - ESSAY THAI 1st
P. 31
่
็
ู
ท ำไมพ่อไม่ร้ว่ำฉันคิดยังไง ? บำงทีนันอำจเปนสำเหตุที่พ่อของฉันบอกว่ำฉัน
ั
่
เมื่อเรำชนะ เขำแอบมองเรำ จำกที่ไหน สักแห่ง และแบ่งปนควำมสุขของเรำ แม้ กระทังเมื่อเรำแพ้
เขำแบ่งปนควำมเศร้ำกับฉัน เสมอ
ั
' ฉันละอำยใจตัวเองที่ละอำยใจต่อพ่อของฉันขนำดน้ ' ี
ว่ำ ท ำไมฉันถึงคิดถึง พ่อ ที่จิตใจอ่อนแอ พ่อ ที่อ่อนแอ พ่อ ที่ไร้ ควำม สำมำรถ พ่อของฉัน ซึ่ง ฉันร้สึก ละอำยใจมำกในตอนนั้น มำกมำย
ู
ในวันน้ ี
ี
็
แม้ว่ำเขำจะไม่ใช่พ่อที่มอ ำนำจ ปฏิบัติ ได้จริง หรือ เข้มแขง แต่ กไม่เปนไรส ำหรับฉันที่จะเปนพ่ออย่ำงที่ฉันเปน ดังนั้นฉันหวังว่ำเขำจะมี
็
็
็
็
ชีวิต อยู ่
็
่
็
แค่มีชีวิตอยูก พอแล้ว แค่หำยใจก พอ
หำกเพียงหัวใจของฉันและหัวใจของพ่อได้พบกัน แค่ นั้นกเพียงพอ แล้ว
็
นเปนครั้งแรกที่ฉัน ร้องเพลง
็
ี่
' พ่อ ' _
ั
“พ่อ ครับ ผมรักคณ ” และฉนขอโทษ '
ุ
็
ี่
็
ว่ำ ' พ่อ ' เปน ค ำ ที่คิดถึง เรียกกครั้งกอยำกเรียก อีก .
' ท่านพ่อ ข้า คิด ผิด มาก '
ั
ทิวทัศน์ มมกว้างของยอดเขา Jebibong หน่งในแปดทิวทัศน์อนงดงามของดันยาง
ึ
ุ
QR
31
