Page 30 - ESSAY THAI 1st
P. 30
ื่
ชีวิต ของพ่อฉันแทบจะยืดเยื้อได้ด้วยกำรถ่ำยเลือด และ เนองจำกเรำ ต้อง จ่ำยค่ำเลือด และ ค่ำรักษำในโรงพยำบำล กำร ด ำรงชีวิตของ
ื่
่
ครอบครัวจึงไม่ใช่เรื่องง่ำยเนองจำกกำรเจ็บปวยระยะยำว
หลังจำกทนทุกข์มำมำกเขำก็จำกไปใน ที่สุด
ิ
่
่
ู
ปูของฉันซึ่งเปนครที่ได้รับกำรตกแต่ง เปนคนใจกว้ำง เก่ง เรื่อง ธุรกจ และ ร ำรวย
็
็
เขำเปนคนที่ใส่ใจครอบครัวของเขำเปนอย่ำง มำก
็
็
็
ในทำงกลับกัน พ่อเปนคนไร้ควำมสำมำรถ ดูแลเพื่อนฝูงและเพื่อนบ้ำนมำกกว่ำตนเองและครอบครัว และเสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บมำ
ตลอดชีวิต ... .
ี่
ี
็
ตอนน้เมื่อฉันคิดเกยวกับมัน ฉัน กโง่ มำก
พ่อของฉันไร้ควำมสำมำรถเพรำะอยำกเปนคนไร้ควำมสำมำรถขนำดนั้น เหรอ?
็
ถ้ำคุณไม่ได้ท ำในสิ่งที่อยำก ท ำ
คุณต้องเครียดแค่ไหนในกำร ระบำย ควำมโกรธกับแม่ที่บ้ำน ?
ิ
ฉันยังเด็กเกนกว่ำจะช่วย ได้
ี
็
ู
นอกจำกน้ เมื่อคิดถึงเรื่องน้ในฐำนะผู้ใหญ ฉันร้สึกเสียใจเปนอย่ำงยิ่งที่ไม่สำมำรถเข้ำใจควำมขมขนของพ่อ ได้
ื่
ี
่
เมื่อฉันกลำยเปนนักฟุตบอล ควำมสุขเพยงอย่ำงเดียวของพ่อคือกำรได้ไปเยี่ยมทุกเกมฟุตบอลที่ฉันเข้ำร่วมและซ่อนตัวอยูข้ำงหลังเพื่อ
่
ี
็
เชียร์ เขำ
ู
พ่อของฉันร้สึกเสียใจส ำหรับฉัน เสมอ
็
ู
แม้ว่ำเขำจะไม่เคยพูดว่ำเขำขอโทษสักครั้ง แต่ ฉันกร้สึก ได้ ในใจ
ี
ต้องภูมิใจในตัวฉันที่ท ำงำนหนักในฐำนะนักกฬำ ถึงแม้ว่ำคุณจะไม่สำมำรถให้อำหำรฉัน หรือ แต่งตัวให้ฉันได้ดี ก็ตำม คุณ ตำมฉันไปที่
สนำมกฬำและเฝ้ำดูฉันอยู เสมอ โดยหวังว่ำฉันจะท ำได้ ดี
่
ี
็
อย่ำงไรกตำม ฉันไม่เคยบอกเพื่อน ๆ เลยสักครั้งว่ำพ่อของฉันคือพ่อของฉันเพรำะฉันกลัวว่ำจะมีใคร จ ำพ่อของฉันที่สวมเสื้อผ้ำโทรม ๆ
็
โทรม ๆ จริง ๆ ฉัน กลัวว่ำจะมีคนบอกว่ำเขำเปนพ่อของ ฉัน
QR
30
